Historia naszych klubów w latach 1946-2006

Agra LKS, Piotrków Tryb.

Klub kolarski, jednosekcyjny, działał przy Wojewódzkim Związku Gminnych Spółdzielni „SCh” w Piotrkowie Trybunalskim. Zaangażowani w działalność klubu byli: Mieczysław Kowaliński (prezes WZGS „SCh” i Włodzimierz Kuna. Szkoleniem zawodników w początkach działalności sekcji zajmował się Jan Kraska. Wtedy to największy sukces osiągnął Marek Muszyński, srebrny medalista V Ogólnopolskiej Spartakiady Młodzieży, rozegranej w Piotrkowie w roku 1977, w torowym wyścigu na 500 m. Rok później był 10 na Mistrzostwach Polski juniorów na torze w wyścigu na 1 km oraz 9 w sprincie. Po zakończeniu pracy w klubie przez Jana Kraskę, szkoleniem zajął się były zawodnik, Mirosław Kardas. Wtedy właśnie, na początku lat 80. pojawił się w klubie Henryk Sobiński (późniejszy dwukrotny mistrz kraju juniorów), który karierę kolarską zrobił jednak w LKS Bełchatów. Klub jednak definitywnie zaprzestał działalności w 1990 roku

Andrzejów – LKS Polonia,

Powstał w czerwcu 1949 roku. Założycielami byli: Bednarski i Schilf. Wcześniej w Andrzejowie działał Klub Sportowy „Wima”. Jego aktywnym zawodnikiem był Henryk Lisowski, który zaliczał się do lepszych juniorów okręgu łódzkiego. W dniach 27-28.08.1939 roku odbyły się Mistrzostwa Polski juniorów w lekkiej atletyce, podczas których Henryk Lisowski wynikiem 48,96 m w rzucie oszczepem poprawiając rekord okręgu, zdobył złoty medal. Zawody rozgrywane były w Łodzi i zakończyły się dwoma nieszczęśliwymi wypadkami, w których udział brali łódzcy sędziowie. Jeden z nich, Zdzisław Skrobiszewski poważnie okaleczył sobie dłoń podczas manipulowania pistoletem startowym. Drugi z sędziów, Tadeusz Bobiński, znany lekkoatleta ŁKS, został ugodzony oszczepem w lewe udo podczas wykonywania doskonałego rzutu (ponad 50 m) przez właśnie… Henryka Lisowskiego. Ten znakomity zawodnik Andrzejowa został później pierwszym prezesem Ludowego Zespołu Sportowego. Jednak zanim to się stało, wszelkie działania sportowe przerwała II wojna światowa. Tuż po wojnie, w Andrzejowie działał Harcerski Klub Sportowy. Działacze sportowi w 1948 roku zabrali się do budowy boiska w Andrzejowie, chociaż w miejscowość tej istniało już boisko Jednostki Wojskowej na Przylesiu. Uroczystego otwarcia stadionu dokonano w wiosną 1950 roku, co stało się wielkim wydarzeniem dla lokalnej społeczności. Jeszcze w tym samym roku podczas uroczystości organizowanych 22 lipca na stadionie ŁKS, Zarząd Wojewódzki Związku Samopomocy Chłopskiej w Łodzi, który koordynował wówczas działalność LZS, odznaczył Henryka Lisowskiego „Złotą Odznaką LZS”.

19 sierpnia 1950 roku „Głos Robotniczy” w artykule „Czego oczekujemy po Ludowym Zespole Sportowym w Andrzejowie?” informuje o niezwykle aktywnej działalności tego stowarzyszenia. „Zespół istnieje od czerwca 1948 roku, posiada własne boisko, wybudowane własnymi rękami przy pomocy całego społeczeństwa Andrzejowa (na co, niestety, nie może się zdobyć jeszcze wiele innych zespołów) i zrzesza już 70 członków, w tym 20 dziewcząt.”[1]

Na brak sprzętu sportowego LZS w Andrzejowie też nie narzekano. Pewne braki zespół ten uzupełniał przy pomocy Powiatowej Rady Sportu przy Powiatowym Zarządzie Związku Samopomocy Chłopskiej (wielkim przyjacielem tego LZS był wówczas pan Michalak z tejże instytucji). Pomoc nadeszła w tamtym czasie również ze strony władz piłkarskich, bowiem „LZS w Andrzejowie otrzymał od ŁOZPN aż dwóch trenerów: Marciniaka i Jałowieckiego, którzy niewątpliwie podniosą poziom tej drużyny i zapobiegną wszelkim jej zmanierowaniom. Fakt przydzielenia dwóch trenerów sekcji piłkarskiej LZS w Andrzejowie wywołał w całym zespole wielką radość ”[2]. W rozgrywkach piłkarskich w latach 50. grał zespół Budowlanych Andrespol z sąsiadującej miejscowości. W 1956 roku piłkarze z Andrespola grali w klasie A jako Budowlani, a rok później zmienili nazwę na Andrespolia. W roku 1966 roku do A klasy awansuje już drużyna LZS Andrzejów, która w ciągu 3. lat, przeskakując cztery klasy rozgrywkowe, awansowała od klasy W do klasy A. Drużynę tą mimo sukcesów nie omijały kłopoty finansowo-sprzętowe. Zespół od początku swego istnienia zdany był na własne siły i pomoc Rady Powiatowej Z LZS (przew. Kazimierz Dudkiewicz). „Tymczasem ani miejscowy GS, ani władze Osiedlowej RN nie kwapią się z pomocą. Zdarzały się wypadki, że w czasie rozgrywek klasy C piłkarze LZS Andrzejów wędrowali do pobliskich miejscowości pieszo…”[3] Ta drużyna trenowana była przez Zdzisława Szychowskiego, jednocześnie prezesa klubu. W Andrzejowie ludzie żyli nie tylko piłką nożną. Niezwykle popularna stała się „siatkówka”. Wielkim sukcesem zawodniczek drużyny siatkówki zakończył się start w I Ogólnopolskich Mistrzostwach Wiejskich w piłce siatkowej, rozegranych 5.08.1951 roku w Bralinie, w czasie których pod wodzą trenera Ryszarda Marczewskiego z reprezentacją województwa łódzkiego, zdobyły tytuł mistrzowski. W zwycięskim zespole z LZS Andrzejów grały wówczas: Jadwiga Wolf, Elżbieta Wolf, Halina Gradewska, Wiesława Musiał. Rok później klub ten zdobył wicemistrzostwo kraju. W 1971 roku klub zaczyna przeżywać duże trudności, jego działalność podupada, andrzejowskie zakłady pracy nie przekazują ani jednej złotówki na sport. Młodzież po skończeniu szkół rozpoczyna naukę w łódzkich szkołach i uczelniach. Prezes Szychowski wychodzi z propozycją utworzenia Gminnego Ludowego Klubu Sportowego. Zaczyna się współpraca z Łódzkim Zakładem Ceramicznym, na terenie którego młodzież uzbierała 16 ton złomu. Z zakładowej świetlicy korzystają tenisiści stołowi. W dniu 19.01.1974 roku naczelnik gminy przekazuje klubowi lokal dwuizbowy. W jednym pomieszczeniu organizuje się świetlicę klubową, a w drugiej sekretariat klubu oraz siedzibę …ORMO. W tym samym roku powstaje inicjatywa budowy Gminnego Ośrodka Sportu i Rekreacji. Z okazji 40. lecia klubu, 4 października 1987 roku na stadionie w Andrzejowie odbyła się uroczystość podczas której wręczono klubowi sztandar.

Andrzejów w gminie Andrespol nazywano sypialnią Łodzi. Zdecydowana większość mieszkańców z tej wsi była zatrudniona w stolicy województwa i z nią miała bliższe związki aniżeli z gminą. Od 1 stycznia 1988 roku Andrzejów przestał być wsią, znalazł się w granicach miasta w pobliżu nowo wzniesionego osiedla Olechów.     „Przesunięcie granic administracyjnych Łodzi, wchłonięcie m.in. Andrzejowa przez dzielnicę widzewską, wcale nie oznacza, że przestaniemy być klubem gminnym, przynależnym do Zrzeszenia LZS –mówi długoletni prezes Poloni, radny GRN w Andrespolu, Zdzisław Szychowski. – Nie wiem jeszcze, jakie plany w stosunku do nas ma dzielnica. Ale nie sądzę, aby chciała oderwać nas całkowicie od korzeni, od wszechstronnie podjętej współpracy z gminą Andrespol.”[4]

Polonia Andrzejów jest nadal dobrze zorganizowanym klubem. Piłkarze grają w łódzkiej klasie A. Szachiści natomiast systematycznie występują w wojewódzkich turniejach o „Złotą Wieżę”, startując często w finałach centralnych (zwyciężyli w nim w 1994 roku).

Baby – LKS Pionier

Powstał w maju 1951 roku, a inicjatorem powstania LZS-u był Edward Stańczyk. Pierwsze lata działalności zaczynali – jak we wszystkich małych klubach- prawie od niczego. LZS posiadał bowiem dosłownie: jedną piłkę, dysk, kulę i oszczep. Pierwsze mecze w klasie C zawodnicy grali na boisku w miejscowości Kiełczówka. Po upływie pięciu lat LZS stracił boisko. Decyzja zamknięcia – mająca wymiar paradoksu – wyszła od rolników, poświadczona pieczęcią Prezydium Gromadzkiej Rady Narodowej. Akurat w tym sezonie (1955/56) LZS w Babach uzyskuje jako mistrz klasy C awans do B klasy. Nie mając boiska, następuje eliminacja z rozgrywek. Brak boiska uniemożliwia szanse działalności. Drużyna rozgrywa przez osiem lat mecze towarzyskie i osiąga wiele sukcesów.

Działalność w Babach ożywiona zostaje w roku 1964. Funkcję prezesa obejmuje Mieczysław Baryła. Piłkarze rozgrywają mecze mistrzowskie w Moszczenicy. W 1966 roku Gromadzka Narodowa Rada w Babach przydziela LZS nieużytki na terenie wsi Baby. Są to tzw. „Doliska”. Pierwszymi, którzy przystąpili do równania tego terenu, byli uczniowie w miejscowej Szkoły Podstawowej. W ślad za dziećmi poszli działacze, członkowie LZS.

Ludowy Zespół Sportowy mecze klasy C rozgrywa już na własnym boisku i po roku awansuje do B klasy. Jednak w B klasie znowu nie gra, bowiem boisko nie zostaje zweryfikowane na tym szczeblu rozgrywek. Powoduje to zrozumiałe rozgoryczenie piłkarzy i działaczy, co w efekcie przyczynia się do rezygnacji prezesa, Czesława Kawnika. Jego miejsce zajmuje Sylwester Stępniak, będąc prezesem do 1974 roku.

Historyczne walne zebranie odbyło się w 1974 roku. Powołano nowy zarząd, na czele, którego ponownie stoi – załozyciel LZS Edward Stańczyk. Wówczas obserwuje się napływ młodych ludzi. W 1975 roku z inicjatywy prezesa – Edwarda Stańczyka, a także Sławomira Traczyka, Bogdana Szelesta, Jerzego Sinka i Marka Kraski – LZS w Babach przystąpił do budowy własnego boiska piłkarskiego. Rozgrywki na własnej już płycie rozpoczynają w 1976 roku, a z inicjatywy Andrzeja Ortela zapada decyzja o budowie szatni. W owym czasie klub odnosi największe sukcesy, piłkarze grając przez jeden sezon w A klasie, awansują do klasy okręgowej. Prezesem chwilowo jest Jan Toszek, po nim zaś do tej pory Marek Kraska, niezwykle zaangażowany i oddany działacz piłkarski.

Białaczów - LKS

Jednym z lepiej zorganizowanych LZS w województwie piotrkowskim w latach 70. był zespół z Białaczowa. Drużyna piłkarska min. w 1978 roku zajęła II miejsce w Letniej Wojewódzkiej Spartakiadzie Wsi w Bujnach oraz wicemistrzostwo rok później podczas III Wojewódzkich Igrzysk Pracowników Gospodarki Żywnościowej. Obok sekcji piłkarskiej działały również sekcje szachowe, piłki siatkowej i lekkiej atletyki. Z szachistów wyróżniał się Stanisław Gaworek ( finalista wojewódzkiej „Złotej Wieży” i uczestnik meczu Łódź- Iwanowo), natomiast z lekkoatletów Zdzisław Banaś, medalista Wojewódzkich Spartakiad Wsi w 1979 roku oraz weteran biegów ulicznych m.in. mistrz Polski z 1992 roku w kategorii wiekowej do 50 lat. Piłkarze tej drużyny od dłuższego czasu występując w klasie okręgowej, ciągle ambitnie walczyli o wejście do klasy międzyokręgowej. Jednak najwięcej radości sprawili swoim sympatykom w rozgrywkach o Puchar Polski, w których eliminowali już III – ligowe zespoły GKS Bełchatów i Lechii Tomaszów. Wówczas Concordia Piotrków(również III – ligowa) z trudem zwyciężyła piłkarzy Białaczowa, strzelając w ostatnich 3 minutach meczu zwycięską bramkę na 3:2. Później piłkarze Białaczowa sami grali przez kilka sezonów w III lidze, przyjmując nazwę opiekuna, jako LKS Ceramika Kopaniny Białaczów. Wszystkim przecież wiadomo, że III liga to nie jest liga na budżet wiejskiego klubu. Dziś grają w klasie B, ale pewnie mierzą wyżej.

Bełchatów – LKS Stomil

Kolarstwo – widowiskowa dyscyplina – przyczyniła się do powstania tego klubu. Inicjatorem zorganizowania klubu był Marian Sobutkowski, który jako instruktor w ówczesnej Radzie Powiatowej LZS w Bełchatowie szybko zgromadził grupkę zapaleńców jazdy na rowerach. Rozpoczęto treningi i szkolenia, gromadzono w trudnych warunkach dla LZS  pieniądze i sprzęt, organizowano pierwsze wyścigi, które w zasadzie nie wychodziły, jak się to mówi, poza opłotki Bełchatowa. W 1962 roku sekcję zgłoszono do Łódzkiego Okręgowego Związku Kolarskiego i ten moment uważa się za powstanie klubu oraz sekcji kolarskiej. Na pierwszy wyścig kolarze wybrali się do Szadku. Oczywiście te starty nie mogły przynieść sukcesów, ale z biegiem czasu zawodnicy Bełchatowa prezentowali się co raz lepiej.   Marian Sobutkowski, w jednej osobie trener, kierownik sekcji, organizator imprez, wyścigów, wychowawca, znajduje wspólny język z grupą młodziutkich adeptów kolarstwa, którym śnił się sport przez duże „S”. Ta duża sława sportowca przyszła po latach. Przełomowym dla klubu jest rok 1969. Odkryty talent Józefa Kaczmarka zaczyna przynosić splendor dla LKS. We wspomnianym roku jest on już członkiem reprezentacji województwa łódzkiego na I Centralnej Spartakiadzie Młodzieży we Wrocławiu. Potem dwukrotnie startuje jako junior w Mistrzostwach Polski LZS. W wyścigu o „Złote Koło” jest członkiem zwycięskiego zespołu. W roku 1970 jest seniorem. Czyni postępy, uczestniczy w Wyścigu Przyjaźni, dostaje się do kadry, wyjeżdża za granicę, powołany zostaje do centralnego szkolenia przed Wyścigiem Pokoju. Startuje w nim w 1974 roku i w ogólnej klasyfikacji zajmuje 10 lokatę, a wraz z drużyną jest zwycięzcą tej imprezy. Startuje również w Mistrzostwach Świata w 1974 roku, zajmując 11 miejsce. Bardzo dużym osiągnięciem tego zawodnika jest 4 miejsce indywidualnie i zwycięstwo z drużyną w Wyścigu Tour de L`Avenir oraz 10 miejsce w wyścigu zawodowców Paryż-Nicea. Były to lata rozkwitu kolarstwa szosowego w województwie. W Ludowym Klubie Sportowym pojawiają się nowi zawodnicy, wychowankowie LKS „Opocznianki” Jan Krawczyk i Stefan Piasecki. Dołączyli oni do Józefa Kaczmarka  tworząc zespół, który pod koniec lat 70. królował po polskich szosach. Nowym trenerem, doświadczonym zawodnikiem Broni Radom ze stażem w zawodowym peletonie, został Kazimierz Jasiński. Okres świetności bełchatowskiego kolarstwa przypadł na czas sukcesów tej dyscypliny sportu w kraju. Należy pamiętać, jaką wówczas rolę odgrywał Wyścig Pokoju. Była to impreza kolarska, która znakomicie popularyzowała tą dyscyplinę. Nic więc dziwnego, że ambitni kolarze, by sprawdzić się na szosie ze zawodowcami, przecierali wcześniej trasy Wyścigu Pokoju. W tej imprezie trzykrotnie startując, bardzo dobrze prezentował się Jan Krawczyk. W 1978 roku zajął 17 miejsce, a rok później był 6 kolarzem tego Wyścigu, a w roku 1980 ukończył go na 22 miejscu. Ten znakomity kolarz również trzykrotnie uczestniczył w Mistrzostwach Świata, zajmując ze startu wspólnego w 1977 roku – 13 miejsce (w tych samych mistrzostwach R. Szurkowski był 21, J. Brzeźny – 28, T. Mytnik – 45 a S. Szozda – 51), w 1978 roku – 23 miejsce, a w 1979 roku – 7 miejsce. Znaczące wyniki Jan Krawczyk osiągnął w Tour de Pologne, zajmując dwukrotnie 5 miejsce w latach 1979-1980. Zawodnik ten był również wicemistrzem Polski w wyścigu ze startu wspólnego ( 1979 rok) i w górskich (1980) oraz brązowym medalistą w górskich MP (1977 r. ). Zajął także w 1979 roku: 3 miejsc w Tour de Pologne, 5 miejsce w prestiżowym etapowym wyścigu Tour de l’Avenir, 3 miejsce w Grand Prix d’Annaba. W Challange’u PZKol za rok 1979 Krawczyk zajął 5 miejsce, za Jankiewiczem, Sujką, Szurkowskim i Langiem, ale w klasyfikacji „Życia Warszawy”, która uwzględniała najważniejsze amatorskie wyścigi na świecie został sklasyfikowany na drugim miejscu ustępując tylko Siergiejowi Suchoruczenkowi. Jan Krawczyk – lider grupy z Bełchatowa – miał wówczas znakomite wsparcie w postaci utalentowanych kolegów klubowych. Stefan Piasecki był m.in. 10 w 34 Wyścigu Dookoła Polski. Zwyciężał na etapach oraz był 4 generalnie (najlepszy z Polaków w 1977) w Wyścigu o memoriał płk Skopenki. Zajął 5 miejsce w 8. etapowym wyścigu Dookoła Jugosławii i był 4 w Mistrzostwach Polski w dwójkach w 1981 roku. Krawczyk i Piasecki to wychowankowie LKS Opocznianka. Natomiast wychowankiem LZS Różyca był Stefan Janowski, który wygrał Challange PZKol. orlików w 1978 roku. Krzysztof Rychlewicz (mistrz Polski juniorów w jeździe na czas w 1981 roku) i Andrzej Oleksiewicz również zaliczali się do czołówki krajowej, zdobywając szereg medalowych lokat. Szczególnie ceni się mistrzostwo kraju Stefana Janowskiego w jeździe indywidualnej na czas w roku 1981. Tak zasłużony klub dla kolarstwa polskiego na swoim koncie dotychczas miał tylko jeden tytuł mistrza Polski wśród seniorów. W Mistrzostwach Polski Janowski zdobył również brązowy medal w jeździe dwójkami wspólnie z Krawczykiem w 1978 roku. Brązowymi medalistami w Mistrzostwach Polski byli również Janusz Domin w 1989 roku (start wspólny), Józef Kaczmarek w 1973 r. (górskie) oraz Henryk Sobiński i Rafał Wieczorek w 1989 r. (dwójkami). Janusz Domin wychowanek LZS Kluczewsko przyszedł do Bełchatowa, jak wielu innych utalentowanych zawodników z mniejszych klubów województwa piotrkowskiego. Domin był 6 zawodnikiem w kraju, w ogłoszonym Challange’u „Przeglądu Sportowego” za rok 1983 wśród juniorów. Zajął 4 miejsce z Tomaszem Grzymskim w Mistrzostwach Polski dwójkami juniorów, 6 miejsce indywidualnie w górskich mistrzostwach juniorów. Jako senior osiągał nie mniejsze wyniki. W 1988 roku był 10, rok później 9 indywidualnie, a z drużyną (podobnie jak w 1986 r) zajął 2 miejsce w Tour do Pologne. W 1989 roku również został brązowym medalistą Mistrzostwa Polski ze startu wspólnego. Rok później w Górskich Mistrzostwach Polski był 6, a w Zrzeszeniu 3.

Również cieszą sympatyków Bełchatowa złote medale juniorów zdobyte przez Henryka Sobińskiego dwukrotnie (start wspólny i górskie) w 1984 roku i mistrzostwo XI OSM oraz Krzysztofa Rychlewicza ze startu wspólnego w 1984 r i dwójkami z Andrzejem Markiewiczem w 1980 r. W 1988 roku Sobiński był 4 w Górskich Mistrzostwach Polski i Mistrzostwach Zrzeszenia LZS. We wspomnianym okresie czasu kolarze polscy mieli jeszcze status amatora. Większość z nich marzyła o próbie rywalizacji z profesjonalistami kolarstwa. W peletonie zawodowym z naszych kolarzy pierwszy sił spróbował Józef Kaczmarek. Później w większości zawodnicy z Bełchatowa (zazwyczaj u schyłku kariery) również ścigali się w klubach zagranicznych, głównie we Francji. Ich młodsi koledzy, także zmierzyli się na szosie z zawodowcami. W bełchatowskim klubie wychowało się wielu znakomitych kolarzy, którzy osiągali też znaczące wyniki w innych wyścigach. Oprócz wcześniej wspomnianych asów kolarstwa w Bełchatowie ścigali się inni członkowie kadry narodowej seniorów, juniorów i Zrzeszenia, a także medaliści Mistrzostw Polski, Spartakiady Młodzieży, (Tomasz Jasiński, Paweł Smolny, Marek Wolski i inni). Tomasz Jasiński (syn Kazimierza, olimpijczyka) zwyciężył również w Mistrzostwach Zrzeszenia LZS juniorów o „Złote Koło” w 1986 roku, wyprzedzając min. Joachima Halupczoka.

Lata 90. w kolarstwie nie były tak udane dla klubu bełchatowskiego, choć tradycje podtrzymywał Robert Dąbrowski – 20 zawodnik Tour de Pologne w 1994 r., a także uczestnik Mistrzostw Świata juniorów w 1992 r. Później natomiast na szosach krajowych znaczącą rolę odgrywała Katarzyna Włodarczyk, mistrzyni Polski w górskich mistrzostwach. Zawodniczka ta zdobyła w 2000 roku podczas Ogólnopolskiej Olimpiady Młodzieży srebrny medal ze startu wspólnego i brązowy w jeździe na czas, podobnie jak w Mistrzostwach Zrzeszenia LZS.

Bełchatowski Klub na ziemi piotrkowskiej znany był nie tylko z kolarstwa. W 1974 roku Zbigniew Langkamer zorganizował sekcje tenisa stołowego, która na stałe zadomowiła się w III lidze, by w roku 1996 awansować do II ligi pod wodzą grającego trenera Tadeusza Książczyka, który był dwukrotnie wicemistrzem Zrzeszenia LZS. Rok później w 1975 Stefan Kalisz zorganizował kolejną sekcje w klubie – szachową. Szachiści w Bełchatowie swoją działalność prowadzili z przerwami, jednak zawsze zaliczając się do czołówki województwa, a niektórzy, zajmując czołowe lokaty w Zrzeszeniu. W 44. letnim okresie działania bełchatowskiego LKS na sukcesy pracowało wielu działaczy, którzy tworzyli wspólnie historię tego klubu. Prezesami klubu w tym okresie byli: Henryk Tarka, Jerzy Kraupe, Lech Kuśmierek, Krzysztof  Kalbarczyk, Aleksander Frączkowski, Andrzej Oleksiewicz, Mirosław Rusin, Józef Kaczmarek. Niewątpliwym faktem jest, że LKS Bełchatów w całym swoim czasie kojarzy się z oddanym działaczem – Marianem Sobutkowskkim.

Bełchatów –LSKK Lityński (Ludowy Sportowy Klub Kolarski)

Klub powstał w 1994 roku z inicjatywy byłego kolarza i olimpijczyka Kazimierza Jasińskiego, który był pierwszym trenerem w latach (1994-1999). Później szkoleniem zajmowali się również doświadczeni kolarze – instruktorzy: Tomasz Kołatek (2000-2001) i od 2000 roku były utytułowany zawodnik – Stefan Piasecki. Klub był organizatorem w 1997 roku Mistrzostw Zrzeszenia LZS  i Pucharu Polski  MTB na Górze Kamieńsk oraz innych wyścigów na terenie miasta Bełchatowa i powiatu. Z ważniejszych osągnięć należy wymienić: mistrzostwo Zrzeszenia LZS Radosława Pasternaka w przełajach w 1999 roku, brązowy medal Damiana Walczaka w Mistrzostwach Polski w MTB w 2001 r, srebrny medal Tomasza Krupińskiego w Górskich Mistrzostwach Polski juniów w 2004 r i złoty w 2005 r oraz srebrny w Mistrzostwach Polski na szosie. Prezesami klubu byli: Zdzisław Lityński, Jerzy Furman i obecnie Jerzy Walczak.

Bogusławicki Klub Jeździecki

W PSO w Bogusławicach sporty konne były uprawiane z powodzeniem od chwili powstania Stada. W jeździectwie dużo zależy od doboru jeźdźca i konia, ich charakteru i temperamentu. Pierwszy powojenny dyrektor stada Kazimierz Stawiński był świetnym jeźdźcem. Dyrektor Tadeusz Nosarzewski był również bardzo dobrym powożącym, powoził zaprzęgami wielokonnymi, a jego zastępca Jerzy Iwanowski, startował wielokrotnie w zawodach i odnosił pewne sukcesy. Sekcja jeździecka LZS powstała w Bogusławicach w 1951 roku, z chwilą objęcia stada przez dyrektora Andrzeja Osadzińskiego. Właśnie za czasów Andrzeja Osadzińskiego konie Bogusławic specjalizowały się w występach podczas realizacji filmów takich jak: „Popioły”, „Krzyżacy” „Potop”, „Noce i Dnie”, „Hrabina Cosel”, „Hubal” czy „Pan Wołodyjowski”. Filmowe kariery koni miały głównie na celu wzbogacenie klubowej kasy. Należy stwierdzić, że znakomicie się z tego zadania wywiązywały.

Pierwszymi zawodnikami byli: Władysław i Edward Jarosowie, Andrzej Osadziński, Wacław Gajda i Józef Kubiak. Startowali oni w niewielu jeszcze zawodach organizowanych przez okoliczne stadniny i PGR. Od 1953 roku trenerem sekcji był Aleksander Chajęcki, który prowadził zajęcia do 1956 roku. Po nim trenowaniem zajmował się jego uczeń, Czesław Gajda. Pierwsze sukcesy to brązowy medal W. Gajdy na Mistrzostwach Polski w Ujeżdżaniu w 1958 r. i II miejsce Wiesława Dziadczyka w Międzynarodowych Konkursach w Warszawie. Serię ważniejszych sukcesów rozpoczął Zbigniew Madejczyk wygrywając na koniu Demon Schagya Mistrzostwa Polski we Wszechstronnym Konkursie Konia Wierzchowego 1965 i w 1970 roku na koniu „Bursz”. W tym czasie w barwach LZS Bogusławice oprócz Madejczyka ( zdobył jeszcze dwa tytuły wicemistrza Polski w WKKW: 1966-II wice, 1967-I wice) oraz Wiesława Dziadczyka startują: Zbigniew Dziadczyk, Marek Skrzypczyk (II wicemistrz w ujeżdżaniu w 1968) i Kazimierz Andrzejewski w skokach. W 1969 roku powstaje Bogusławicki Klub Jeździecki. Jego pierwszym prezesem został Andrzej Osadziński (dyrektor PSO Bogusławice od 1951 roku). Zaczynają startować, odnosić duże sukcesy następujący zawodnicy: Krzysztof  Sońta, mistrz Polski juniorów-1968r (4 m. w MP WKKW), Andrzej Kubiak (mistrz Polski juniorów w WKKW w 1970 roku, w ME w 1973 roku 8 wśród seniorów ), Bogdan Kubiak, Ryszard Jeńć (mistrz Polski juniorów w WKKW w 1975 roku), Wojciech Wawszczak (brązowy  medal w MP), Janusz Siniarski, Zbigniew Wawszczak, Zbigniew Januszewski, Bogusław Owczarek, Grzegorz Kubiak, Bogdan Kubiak, Zbigniew Ogórek, Roman Kusz, Jacek Kozłowski.

Zawodnicy BKJ byli powoływani do kadry olimpijskiej narodowej. W roku 1970 Zbigniew Madejczyk i Andrzej Kubiak zostali powołani do kadry olimpijskiej w konkurencji WKKW oraz Kazimierz Andrzejewski w skokach do kadry narodowej. Był to owocny rok dla BKJ! Jako klub został sklasyfikowany na 3 miejscu w Polsce za Legią i Moszną. W roku 1974 członkami kadry narodowej byli Andrzej Kubiak i Wojciech Wawszczak w WKKW. Klub zrzeszał w tym czasie około 36 osób, z tej liczby sport uprawiało czynnie 20 osób. Przy klubie istniała szkółka młodzieżowa. Niepowetowaną stratą dla klubu była śmierć dwóch bardzo utalentowanych jeźdźców: Antoniego Nowaka (zginął przy transporcie koni) i Andrzeja Kubiaka ( zginął w wypadku samochodowym ), który był mistrzem kraju juniorów w WKKW i dwukrotnym wicemistrzem w skokach, a na Mistrzostwach Europy w Kijowie zajął wysokie ósme miejsce. W tym czasie w barwach BKJ startowało 10 zawodników: senior – Kazimierz Andrzejewski i 9 juniorów: Grzegorz i Bogdan Kubiakowie, Zbigniew Januszewski, Bogdan Owczarek, Paweł Gierczak, Zbigniew Wawszczak, Andrzej Staniaszek i Zbigniew Ogórek. Trenowana była młodzież z naboru z miejscowej szkoły. Pracę szkoleniową prowadziło trzech instruktorów: Wacław Gajda, Zbigniew Madejczyk i Marek Skrzypczyk. Trzech juniorów było powołanych do kadry. Najważniejszymi wynikami legitymowali się min. Zbigniew Wawszczak, który w 1976 roku był 5 zawodnikiem ME juniorów w Wszechstronnym Konkursie Konia Wierzchowego oraz wicemistrzem kraju rok później. W 1979 Paweł Gierczak staruje w ME (27 miejsce) w WKKW i jest wicemistrzem kraju wśród juniorów.

Lata osiemdziesiąte przyniosły oczekiwane sukcesy, które były wynikiem prawidłowo prowadzonej pracy szkoleniowej zawodników jak i treningu koni. Skoczków szkoli Marek Skrzypczyk (pracował w BKJ od 1965roku), świętujący ogromne sukcesy ze swoimi podopiecznymi. W klubie pojawili się, jako juniorzy, bracia Kubiakowie, Zbigniew Januszewski, Zbigniew Ogórek i Bogdan Owczarek. Już w 1981 r. Grzegorz Kubiak zdobył brązowy medal na Mistrzostwach Polski Juniorów w skokach przez przeszkody oraz stratował w ME (15 miejsce). Medal brązowy Mistrzostw Polski Juniorów zdobył Bogdan Owczarek w konkurencji WKKW w 1982 roku, natomiast Bogdan Kubiak zdobył Mistrzostwo Kraju Juniorów w skokach przez przeszkody, a Zbigniew Ogórek w skokach i Bogdan Owczarek w WKKW, zajęli 3 miejsca. W tamtym roku Zbigniew Biniek zdobywa również 3 miejsce podczas Ogólnopolskiej Spartakiady Młodziezy. Grzegorz Kubiak wygrywa natomiast rok później w 1983 r na Mistrzostwach Polski Juniorów, a Bogdan jest wicemistrzem. Bogdan zajmuje 12 miejsce w Mistrzostwach Europy młodych jeźdźców, a Grzegorz 21 miejsce. W 1982 roku, młodzi jeźdźcy Bogusławic zdobyli jeszcze 3 brązowe medale: Zdzisław Biniek w skokach w Ogólnopolskiej Spartakiadzie Młodzieży, Zbigniew Ogórek w MP juniorów w skokach i  Bogdan Owczarek w WKKW.  Przez następne lata zawodnicy BKJ utrzymują się w czołówce polskich jeźdźców, zajmując wysoko punktowane miejsca na zawodach krajowych i zagranicznych. Od 1980 r. BKJ rozszerza swą działalność powołując do życia sekcję powożenia zaprzęgami parokonnymi i czterokonnymi. Na sukcesy nie trzeba było długo czekać, znany zawodnik w skokach Kazimierz Andrzejewski, przekwalifikowuje się na powożącego i już w 1983 r. zajmuje IV miejsce w Mistrzostwach Polski, X miejsce w Mistrzostwach Europy i VII miejsce na Międzynarodowych Zawodach, powożąc zaprzęgiem parokonnym. Andrzejewski zdobywa wicemistrzostwa Polski w 1984 i 1987 roku w czwórkach. Znacznie większe sukcesy   odnosi powożąc czwórką koni. Rok 1985 był również bardzo udany dla zawodników Bogusławic. Grzegorz Kubik zdobył Mistrzostwo Polski w skokach i mistrzostwo w Spartakiadzie Armii Zaprzyjaźnionych, a jego brat – Bogdan, Grand Prix na Międzynarodowych Zawodach Konnych CSIO w Sopocie. W 1984 Bogdan jest wicemistrzem.  Jeszcze jedno Mistrzostwo Kraju zdobył uczeń Kazimierza Andrzejewskiego – Roman Kusz w Mistrzostwach Polski w powożeniu zaprzęgami parokonnymi w 1985 roku. Grzegorz Kubiak w 1986 roku został wicemistrzem Polski w skokach, a Bogdan zajął 4 miejsce. W 1987 było odwrotnie Bogdan w Książu został mistrzem kraju, a Grzegorz – brązowym medalistą. Roman Kusz również w 1987 roku ponownie zdobył złoty medal. Z zestawienia klas nadanych przez Polski Związek Jeździecki, za sezon 1987 klasę mistrzowską międzynarodową nadano Romanowi Kuszowi w konkurencji powożenia. Klasę mistrzowską w konkurencji skoków przez przeszkody osiągnęli Bogdan Kubiak i Grzegorz Kubiak, a w konkurencji WKKW – Bogusław Owczarek i Zbigniew Januszewski, w powożeniu – Kazimierz Andrzejewski. Do kadry narodowej powołano Grzegorza Andrzejewskiego i Romana Kusza. Zauważyć trzeba, że rok 1987 był udany dla klubu, ponieważ w klasyfikacji PZJ, klub zajął 1 miejsce, natomiast w latach poprzednich plasował się na miejscach od 3 do 6. W 1986 roku znany rocznik jeździecki „L’Annee Hippigue” zamieszczając tradycyjne rankingi światowe, Kazimierza Andrzejewskiego sklasyfikował na 5 miejscu, natomiast Romana Kusza wspólnie z Zygmuntem Waliszewskim (jako drużynę) na miejscu 2 w zaprzęgach czterokonnych. Rok później Romana Kusza w zaprzęgach parokonnych uplasowano na 6 miejscu. W tym samym roku w plebiscycie organizowanym przez redakcję „Dziennika Ludowego” na 10. najlepszych sportowców LZS Bogdan Kubiak zajął 6 miejsce w kraju. Kusz w 1988 roku zdobywa brązowy medal w Mistrzostwach Europy i zostaje wicemistrzem Polski. Rok później ponownie zdobywa 3 miejsce w Mistrzostwach Europy, tym razem w drużynie, a indywidualnie jest czwarty. W Mistrzostwach Polski zdobywa złoty medal w powożeniu zaprzęgami parokonnymi oraz brązowy medal w powożeniu zaprzęgami czterokonnymi. Rok 1989 to pasmo sukcesów kolejnych zawodników BKJ. Kazimierz Andrzejewski i jego wspaniała czwórka wygrywa Mistrzostwo Polski oraz indywidualnie wygrywa Derby Hamburga, a w zespole wygrywa w Aaachen. W Mistrzostwach Polski w powożeniu parami Jacek Kozłowski jest dwukrotnie drugi (2.konne i 4.konne). Grzegorz Kubiak zdobywa Mistrzostwo Polski w skokach, a Bogdan na Gaborie jest piąty. W WKKW srebrne medale są dziełem Bogusława Owczarka oraz Zigniewa Januszewskiego w Mistrzostwach Polski. Januszewski spektakularny sukces odnosi w 1989 w Wiesbaden, zostając mistrzem Europy Rolników w WKKW. Natomiast po raz pierwszy (1989 rok) w Bogusławicach rozegrano XI Mistrzostwa Polski w powożeniu zaprzęgami parokonnymi, w których gospodarze wystawili 3 zaprzęgi i one właśnie rozdzieliły pomiędzy siebie medale. Zwyciężył Kazimierz Andrzejewski (20. w Mistrzostwach Świata)  przed Jackiem Kozłowskim i Romanem Kuszem. Kusz został również mistrzem kraju w zaprzęgach parokonnych, podobnie jak rok później.

Po raz drugi Grzegorz Kubiak zostaje mistrzem Polski w 1988 roku, a po raz trzeci w 1989, natomiast w 1990 zdobywa brązowy medal. Następny złoty medal zdobył Zbigniew Januszewski w Mistrzostwach Polski w WKKW w 1990, a B. Owczarek zostaje srebrnym medalistą (był już wicemistrzem Polski w 1987r.).

W 1994 r. prezesem BKJ jest dyrektor, Tadeusz Głoskowski, który jednocześnie startuje w konkurencji powożenia. Trenerem jest Maria Gertz-Warchoł, czynna zawodniczka w ujeżdżeniu. Instruktorzy to Zbigniew Madejczyk – WKKW i Kazimierz Andrzejewski – powożenie, czynny zawodnik w tej konkurencji.

Największe sukcesy w klubie odniósł Roman Kusz w powożeniu zaprzęgami zdobywając w Mistrzostwach Świata wraz z drużyną medal srebrny w 1995 r. oraz brązowe w 1991 i 1993 r., natomiast indywidualnie medal brązowy w 1991 r. oraz 4 miejsce w 1993 r. i 7 miejsce w 1995 r oraz 9 miejsce indywidualnie i 2 drużynowo w 1987. Roman Kusz jest Mistrzem Polski w 1984, 1985, 1987, 1991 r. i 1995 r., wicemistrzem z 1993 r. oraz zwycięzcą bardzo wielu ogólnopolskich i międzynarodowych zawodów jeździeckich.             Niezwykle cennym osiągnięciem było zajęcie II miejsca w rankingu Międzynarodowej Federacji Jeździeckiej za 1992 r. w powożeniu parokonnym. W swojej karierze ten zawodnik zdobył ogółem 7 medali w Mistrzostwach Świata ( 2 indywidualne i 5 z drużyną ) oraz 10 w Mistrzostwach Polski ( 7 złotych, 2 srebrne, 1 brązowy ).

Bogusławicki Klub Jeździecki – zasłużony dla sportu klub, nie miał jeszcze przedstawiciela na Igrzyskach Olimpijskich. Taka szansa pojawiła się w 1995 r., kiedy Bogusław Owczarek stał się członkiem bardzo ścisłej kadry olimpijskiej we Wszechstronnym Konkursie Konia Wierzchowego. Oczywiście szansę wykorzystał, wystartował w Atlancie, jednak konkurencji nie ukończył. Zawodnik ten był wicemistrzem Polski w 1993 r. i 1994 r. oraz zwycięzcą bardzo wielu międzynarodowych zawodów. W tej samej konkurencji Zbigniew Januszewski w Mistrzostwach Europy Rolników zajął 8 miejsce indywidualnie, a wraz z drużyną I miejsce.

Utytułowany i bardzo zasłużony dla polskiego jeździectwa ( jako zawodnik i trener ) – Kazimierz Andrzejewski był Mistrzem Polski w 1991 roku w powożeniu zaprzęgami czterokonnymi. Powożenie zaprzęgami, to specjalność klubu z Bogusławic w ostatnich latach, w których znakomicie prezentuje się Jacek Kozłowski w zaprzęgach parokonnych. Zawodnik ten był wicemistrzem Polski 1991 i 1995 roku oraz brązowym medalistą w 1993 roku. Udanie również zaprezentował się w Mistrzostwach Świata zajmując 10 miejsce.

Tradycję Bogusławickiego Klubu w koronnej niegdyś konkurencji, jaką były skoki przez przeszkody – podtrzymał Grzegorz Kubiak, który w 1994 roku został wicemistrzem Polski – wygrywając zdecydowanie ranking Polskiego Związku Jeździeckiego. Za 1995 rok Grzegorz Kubiak w podobnym rankingu był drugi. Oczywiście zawodnicy Bogusławic odnosili sukcesy również w młodszych kategoriach wiekowych jak np. Angelika Ojczenasz w skokach w Mistrzostwach Polski do lat 21 zdobywając złoty medal. W 1997 roku w MP zdobywają jeźdźcy BKJ 3 medale: Jacek Kozłowski – złoty i Paweł Andrzejewski – brązowy w powożeniu zaprzęgami parokonnymi oraz Grzegorz Kubiak – srebrny w skokach. Kubiak w tym samym roku był 2 i 6 w Pucharze Narodów, zawodach bardzo prestiżowych. Rok później Grzegorz zostaje kolejny raz mistrzem Polski. Wtedy też daje znać osobie kolejny młody utalentowany zawodnik Bogusławic – Andrzej Głoskowski, zdobywając brązowe medale w Mistrzostwach Polski juniorów i Ogólnopolskiej Olimpiady Młodzieży. Głoskowski w Mistrzostwach Zrzeszenia LZS jest 2 wśród juniorów, natomiast Aneta Jędrasik pierwsza wśród juniorek młodszych. Głoskowski natomiast mistrzostwo kraju zdobywa w 1999 roku. Paweł Andrzejewski w 1998 zdobywa 3 miejsce w zaprzęgach 1. konnych. Kozłowski w 1998 na międzynarodowych Mistrzostwach Polski w powożeniu zaprzęgami parokonnymi zdobywa tytuł wicemistrzowski, zaś w Mistrzostwach Świata 14 miejsce indywidualnie i 8 drużynowo. W 2000 i w 2001 roku ponownie zdobywa mistrzostwo Polski, ale w 2001 odnosi sukces w Mistrzostwa Świata zajmując 26 miejsce. W 2001 roku jest również wicemistrzem kraju w powożeniem zaprzęgami jednokonnymi. W 2002 Kozłowski w MP zdobywa kolejne 2 medale: złoty w parach i brązowy w jedynkach, a Bogusław Owczarek brązowy, w WKKW. W 2004 roku Łukasz Szostorowski zajmuje 3 miejsce w Mistrzostwach Polski Młodych Jeźdźców w WKKW, a Andrzej Głoskowski, dwukrotnie wygrywa Mistrzostwa Polski w skokach młodych jeźdźców w hali i na otwartym obiekcie.

Bukowiec Opoczyński –  ZLKS WOY 

Klub stworzył przedsiębiorca z branży mięsnej z Bukowca Opoczyńskiego, Zdzisław Wojciechowski. Zakładowy Ludowy Klub Sportowy „WOY” powstał w 1995 roku. Prezesem od początku jest, właściciel zakładu przetwórstwa mięsnego, wspomniany Zdzisław Wojciechowski. Drużyna piłki nożnej szbko wspinała się po szczeblach rozgrywek piłkarskich. W 1998 roku piłkarze zostali mistrzami piotrkowskiej klasy okręgowej, ale przegrali baraże o awans do IV ligi ze Startem Brzeziny. Jednak już po roku, w 1999 roku,  ponownie zdobyli mistrzostwo i awansowali do IV ligi. Po dwóch sezonach gry w IV lidze, zajęli ostatnie miejsce w tabeli i zostali zdegradowani do klasy okręgowej. Jesienią tego samego roku zagrali ponownie...w IV lidze, bowiem drużyna połączyła się rezerwami Ceramiki Opoczno, która była mistrzem klasy okręgowej zdobywając awans do IV ligi. WOY od tamtych lat należy do czołówki drużyn IV ligi. Należy podkreślić, że pod koniec lat 90. w klubie grał Grzegorz Piechna, późniejszy król strzelców IV ligi oraz I ligi, reprezentant kraju. Do prestiżowych sukcesów w działalności klubu należy uznanie Zdzisława Wojciechowskiego przez Łódzki Związek Piłki Nożnej, najlepszym prezesem –menadżerem roku 2005 w piłce nożnej w województwie łódzkim.

Dłutów – LZS

W Dłutowie przy Spółdzielni Pracy Tkackiej w 1949 roku powstał Ludowy Zespół Sportowy, a jego założycielem byli m.in. Alojzy Przepiórkowski i Antoni Morawiec. Nazywał się wówczas LZS Dłutowianka. Później LZS kierowali m.in. H. Ziemniewicz, A. Stępień, J. Jończyk, H. Jagusiak, H. Kielan, Cz. Dzierżawski, St. Szwed i H. Dąbrowski.

Powstanie LZS wiązało się oczywiście z drużyną piłki nożnej, a na mecze jeździli wozami konnymi do Bychlewa, Pabianic, Zelowa czy Bełchatowa, grając wówczas na łąkach bądź nieużytkach rolnych. Później grali w podokręgu w Pabianicach, aż doczekali się własnego stadionu sportowego, który oddano w 1966 roku. Rok później Dłutowianie awansowali do kl. A (dziś odpowiada kl. Międzywojewódzkiej), by później rozgrywać mecze na różnych szczeblach w okręgach: pabianickim, piotrkowskim i łódzkim. Piłkarze z Dłutowa wygrali Spartakiadę Wsi w 1971 roku w Łodzi oraz w latach 1977 – 1992 czterokrotnie w województwie piotrkowskim i również czterokrotnie byli w finale.

Dłutowiane z przyjemnością podkreślają fakt, że w drużynie trampkarzy grał Krzysztof Sójka, który jednak w 1968 roku zamienił piłkę na rower. Wokół piłki nożnej najwięcej skupiało się oddanych działaczy i sympatyków, ale najbardziej wytrwałym jest kierownik tej sekcji – Eugeniusz Frankowski, który tę funkcję pełni nieprzerwanie od 45 lat.

Piłkarzom pozazdrościli inni sympatycy sportu – tym razem siłowego – tworząc w 1972 roku sekcję podnoszenia ciężarów. Pierwsze treningi i pokazy dla młodzieży, odbywały się pod okiem trenera Pawła Nowackiego na otwartej przestrzeni. Kierownikiem od początku istnienia sekcji był oddany tej dyscyplinie Henryk Jagusiak. W wyniku dużego zainteresowania tą działalnością, ówczesne władze gminy wyraziły zgodę na organizację zawodów, a później treningów w sali widowiskowej Domu Ludowego w Dłutowie.

Był to początek dynamicznego rozwoju sekcji, który zmobilizował działaczy dłutowskich na czele z Henrykiem Jagusiakiem, do podjęcia prób budowy własnych siłowni.

Wspólnym wysiłkiem oddano ją do użytku w 1974 roku, co jeszcze bardziej przyczyniło się do rozwoju podnoszenia ciężarów.             Na efekty długo nie czekano, bo ciężarowcy wygrywali ligi międzywojewódzkie, zdobywali medale w Mistrzostwach Polski juniorów i młodzieżowców, a Bogdan Syty – mistrz Polski, był członkiem kadry narodowej juniorów. Wraz z odejściem z klubu Bogdana Sytego rozpoczyna się początek kryzysu sekcji, aż do jej rozwiązania. Dla sympatyków sportu w Dłutowie pozostaje już tylko piłka nożna, a radzi sobie nieźle.

Gałkówek – LKS

Tak na dobrą sprawę, to sport w Gałkówku datuje się od 1922 roku. Tyle, że w tamtych czasach nie był on tak zorganizowany jak dziś, ale była przecież drużyna piłki nożnej. W tamtych czasach działali aktywnie bracia Lisieccy i Zrobkowie, a jeden z nich – Ryszard Zrobek do późnych lat 80-tych. Klub wówczas nazywał się „Gałkowianka”.

LKS Gałkówek podobnie jak wiele innych klubów, powstał już w 1946 roku. Założycielami tegoż LZS-u był wspomniany już Ryszard Zrobek, a także Tadeusz i Michał Kosiarkowie, Jan Barański i Józef Kudrzycki. Oczywiście jak w wielu innych, wszystko zaczęło się od piłki nożnej. W miarę upływu czasu LZS rozrastał się w coraz większy organizm sportowy. Zaczęto powoływać nowe sekcje: piłki siatkowej, kolarską, a nawet w 1953 r. – sekcję bokserską. Dalej powstała sekcja łucznicza, w której prym wiedli: późniejsza mistrzyni Zrzeszenia LZS – K. Lauk oraz członek kadry narodowej juniorów – Matwin. Ale, jak to zwykle bywa w sporcie, kiedy nie ma pieniędzy, nie ma i sekcji. Z uwagi właśnie na brak środków finansowych w pionie sportu wiejskiego, zostały one rozwiązane. Kryzysowi temu oparła się tylko piłka nożna, która wkrótce, w 1961 r. awansowała do B klasy. Jednak niebawem, na skutek złej dyscypliny w drużynie, wycofano ją z rozgrywek. Takie prawdziwe odrodzenie w LZS następuje w roku 1964 pod prezesurą Feliksa Bińkowskiego. Ten zamiłowany w sporcie działacz, jest prezesem w Gałkówku aż do 2003 roku. W 1965 roku piłkarze awansowali do B klasy, a w latach późniejszych nawet do okręgowej, będąc jedną z czołowych drużyn.

W latach 1970-71 powstaje sekcja podnoszenia ciężarów działająca do 2000 roku, kiedy to z powodu budowy nowej sali sportowej przy Szkole Podstawowej rozebrano siłownię. W 2004 oddano salę i wzowiono działalność podoszenia ciężarów, której trenerem jest Feliks Bińkowski. Osiągnięcia ciężarowców klubu to: Stanisław Sipak – brązowy medal Mistrzostw Polski w roku 1974 w wadze + 105 kg, Henryk Zieliński wicemistrz Zrzeszenia LZS w wadze 94 kg w roku 1975. W 1976 roku LKS Gałkówek wygrał punktację drużynową województwa piotrkowskiego w zawodach strefowych do Ogólnopolskiej Spartakiady Młodzieży. Wówczas Waldemar Sobczak zajął 5 miejsce, a 6 miejsc Ireneusz Jóźwik. W roku 1974-75 powstała sekcja turystyczna. Ta ostatnia pod przewodnictwem Ignacego Rajskiego, w bardzo krótkim czasie rozrasta się, by w 1977 r. liczyć ponad 100 członków. Turystyka piesza, rowerowa, motorowa, a także narciarska, cieszą się ogromną popularnością. Obok Ignacego Rajskiego sekcja ma oddanych działaczy jak: Piotr Mróz, Elżbieta Karbosiak, Włodzimierz Trojak i Andrzej Lubarski. W 1980 roku klub uzyskuje status prawny, rejestrując się jako Ludowy Klub Sportowy. Od 2003 roku prezesem  jest Włodzimierz Maślanka, a Feliks Bińkowski, prezesem honorowym

Justynów – LZS (gmina Andrespol)

Powstał w roku 1953, powołując sekcję piłki nożnej i łucznictwa. Największe osiągnięcia były dziełem łuczników. W 1956 roku Wiesława Lauk została wicemistrzynią Zrzeszenia LZS. Sekcja działała do pierwszych lat 60., wtedy też dobrze prezentowały się siatkarki, grające w III lidze. Jednak wszystkie sekcje miały przestoje w działalności. Piłkarze wznowili działalność w roku 1973, grając w C, później w B klasie. Niestety sekcja piłki nożnej po czterech latach przestała działać i w 1977 zawieszono działalność, którą wznowiono po …21 latach, by w sezonie 2001/2002 znaleźć się w klasie okręgowej. W klubie działała również w latach 1976-1998 drużyna piłki siatkowej mężczyzn. Prezesem klubu jest Andrzej Lasota.

Kleszczów  – LKS Omega,

Zanim powstał klub, życie sportowe na wsi toczyło się, jak prawie wszędzie, wokół LZS. Jedną z najbardziej popularnych dyscyplin sportowych była piłka siatkowa uprawiana przez młodzież i starszych w formie rekreacyjnej. Początki siatkówki sięgają 1946 roku, kiedy grano na placu przed starą remizą OSP w Kleszczowie. Masowe turnieje wyłoniły zespół męski, który w powiecie należał do najlepszych. Najlepszy okres siatkówki wóczas przypadał na lata 1960-1963. Wtedy też nieźle grała w siatkówkę żeńska drużyna. Rozwijał się również tenis stołowy, który stał się bardzo popularny, chociaż w szkole posiadali tylko jeden stół. W Kleszczowie wówczas uprawiano z niezłym skutkiem narciarstwo. Wielkim propagatorem sportu był nauczyciel, Wiesław Grzegorczyk, pracujący w Łękińsku, później w Kleszczowie jako kierownik szkoły. Jednak w połowie lat 60. działalność LZS niestety, mocno osłabła. Trzeba wspomnieć, że starzy działacze w latach 70. z uśmiechem wspominali pierwsze lata po wojnie, kiedy to co druga wieś miała prowizoryczne boisku do piłki siatkowej, a dyscyplinę tą uprawiali starzy i młodzi. Jednak na szczęście w 1973 roku władze gminy, powołały zespół ds. sportu i turystyki, w skład którego weszli: Zbigniew Wolski –lekarz medycyny, Marian Makowski-naczelnik gminy, Kazimierz Keller- prezes GS, i Wiesław Grzegorczyk -nauczyciel. Na wniosek tego właśnie zespołu powołano Gminną Radę LZS (drugą w województwie łódzkim), która miała zająć się sportem masowym we wszystkich wsiach. Należy przyznać, że Rada Gminna LZS dość skutecznie realizowała swój program. W okresie funkcjonowania województwa piotrkowskiego należała do najlepiej działających. Godnym podkreślenia jest fakt, że działania LZS w Kleszczowie zawsze były wspierane przez władze gminy. Obok wspomnianego wcześniej Mariana Makowskiego, LZS wspierali naczelnicy gminy Andrzej Szczepocki i Ryszard Szymczyk oraz obecnie wójt gminy, Kazimiera Tarkowska.

Sport masowy w gminie rozwijał się ku zadowoleniu wszystkim wywołując potrzebę organizacji klubu na miarę ambicji lokalnej społeczności. Omega, to jeden z młodszych klubów w województwie łódzkim, mający już spore osiągnięcia w sporcie jak również w umasowieniu powszechnej, masowej kultury fizycznej. Powstał w 1992 roku. W tym samym roku, 16 kwietnia, zorganizował ogólnopolski wyścigi kolarski o „Puchar Gminy Kleszczów”, w których startowało prawie…650 zawodników. Jedna z gazet uznała to za „ Kolarski najazd na Kleszczów”. Inicjatorem powstania klubu i organizacji przedsięwzięć kolarskich był Kazimierz Jasiński. Klub miał za zadanie pełnić funkcję gminną. W początkowych latach największe sukcesy odnosili kolarze. W latach 1993-1995 w Kleszczowie trenowali dwaj bardzo utalentowani zawodnicy: Marcin Wolski i Robert Krzympiec. Wolski w 1993 roku był 4 w Górskich Mistrzostwach Polski juniorów oraz 5 w jeździe dwójkami z Robertem Krzympcem. Ten ostatni zaś rok później w Mistrzostwach Polski juniorów ze startu wspólnego zajął 5 miejsce, 6 miejsce w drużynie. Krzympiec zdobył również w 1994 roku brązowy medal w Mistrzostwach Zrzeszenia LZS. W ostatnich latach sukcesy odnosi młody lekkoatleta, Tomasz Pietryniak, brązowy medalista halowych Mistrzostw Polski juniorów w biegu na 1000 m w 2005 roku oraz Mistrzostw Zrzeszenia LZS na 1500 m, w 2005, a także wicemistrz Polski w biegach przełajowych juniorów w roku 2006. Inny zawodnik, Mateusz Podawca był min. zwycięzcą Ogólnopolskich Igrzysk LZS w Kielcach w 2005 w biegu na 400 m. Dominującą sekcją w klubie jest natomiast piłka nożna, piłkarze z powodzeniem grają w IV lidze, natomiast młodzi w kategorii 16. lat są mistrzami województwa. Tenisiści stołowi natomiast grają w III lidze, podobnie jak siatkarze. Natomiast koszykarze w latach 2003 – 2006 zdobywają medale w rekreacyjnej koszykówce w ramach Ogólnopolskich Igrzysk LZS. Klub prowadzi szkolenie również w karate. Jednak niezwykle ważnym obszarem działalności jest obszar masowego sportu, za co klub był wielokrotnie wyróżniany we współzawodnictwach wojewódzkich i krajowych (min. za 2005 rok zajął I miejsce w województwie w kategorii ogniw LZS). Prezesami klubu byli Ryszard Szymczyk, Krzysztof Janson, Andrzej Zbroja i obecnie Jan Górazda.

Koluszki - LKS

Powstał w 1981 roku. Założycielami byli Piotr Mróz, Jerzy Kalicki i Antoni Tomczyk. Główne osiągnięcia klubu dotyczą lekkiej atletyki, której szkoleniowcem jest Antoni Tomczyk. To on rozbudził wśród młodzieży zamiłowanie do biegów. Oczywiście z uwagi na brak stadionu, koluszkowianie specjalizowali się w biegach. Biegający z młodzieżą trener z bardzo licznej grupy młodzieży wyszkolił niewątpliwie dużej klasy gwiazdę lekkiej atletyki, za jaką uznano Danutę Marczyk. Zawodniczka ta zajęła min. 17 miejsce w Mistrzostwach Świata w biegach przełajowych. W Pucharze Europy zajęła 3 miejsce uzyskując 3 wynik w historii kraju na 5 km. Od czasów Wandy Panfil na terenie piotrkowskiego nie pojawiła się tak utalentowana lekkoatletka, mająca na swoim koncie, mimo młodego wieku, tyle znaczących sukcesów. Jej kariera zaczęła się w 1988 roku, kiedy została brązową medalistką Zrzeszenia juniorek w biegu na 3000 m. Rok później była już mistrzynią i wicemistrzynią w biegach przełajowych Ogólnopolskiej Spartakiady Młodzieży i Zrzeszenia LZS. W 1990 roku Danuta Marczyk jako juniorka wystartowała w Mistrzostwach Świata we Francji, będąc wcześniej brązową medalistką Ogólnopolskiej Spartakiady Młodzieży i Zrzeszenia w biegach na 3000 m. W roku nastęonym jeszcze jako juniorka zdobyła złote medale w biegach przełajowych oraz na 3000 m, by od 1992 roku wejść do ścisłej czołówki najlepszych biegaczek w kraju. W latach 1992 – 96 była 3-krotnie mistrzynią kraju na 10 km i 3-krotnie brązową medalistką na 3 km, a także 3-krotną medalistką w biegach przełajowych i 2-krotną w półmaratonie (srebrny i brązowy). Danuta Marczyk będąc jedną z najlepszych biegaczek w kraju w biegach długich, w 1996 roku uzyskała najlepszy wynik na 5000 m 15.41,76 – zaledwie o 0,5 sekundy gorszy od rekordu Polski Wandy Panfil z 1989 roku. W 1997 była dwukrotną brązową medalistką MP w biegu na 3.000 m i 10.000 m.

Do grona wybitnych sportowców Koluszek zaliczyć trzeba Emilię Krawczyk, trzykrotną uczestniczkę Mistrzostwa Świata juniorek w biegach górskich (zajmowała min. w 1999 r.- m.10 i w 1998 r. – m. 11). W 2001 w Młodzieżowych Mistrzostwach Polski w biegach górskich zdobyła brązowy medal. Wspomniane zawodniczki wielokrotnie zajmowały czołowe lokaty lub zwyciężały w ogólnopolskich biegach długodystansowych.

Opoczno – LKS Opocznianka

Klub posiadający wiele sekcji w czasie swojej działalności min. kolarskiej, podnoszenia ciężarów, trójboju siłowego, piłki siatkowej, szachów i piłki nożnej. Ta ostatnia dyscyplina istniała w klubie, tylko w czasie, gdy w Opocznie w 1982 roku powstał jeden klub o nazwie Międzyzakładowy Ludowy Klub Sportowy Opoczno, z połączenia 2 klubów: Opocznianki i MZKS Opoczno. W tym drugim klubie, który był następcą Szamotu i Uni, dominującą sekcją była właśnie piłka nożna. W czasie wspólnej działalności MLKS grał w klasie okręgowej łódzko-piotrkowskiej, awansując w sezonie 1985/1986 do III ligi pozostawiając w rozgrywkach za sobą min. Piotrcovię. W owym czasie tj. 29.06.1986 roku, klub, już jako MLKS Opocznianka (przywrócono nazwę Opocznianki) świętował jubileusz 40. lecia. Piłkarze tylko jeden sezon grali w III lidze. Po spadku do nowoutworzonej klasy międzywojewódzkiej częstochowsko-piotrkowskiej, drużyna zajęła tam drugie miejsce. Jednak rozwiązano tą klasę rozgrywkowej i drużyna grała przez dwa sezony w lidze okręgowej. W 1990 roku sekcja piłki nożnej wyodrębnia się ze struktur klubu tworząc zarząd nowego klubu, który w 1993 roku przyjmuje nazwę KS Ceramika. Jednak po latach, na pewno efektownej działalności piłki nożnej, klub ten przestaje istnieć. Kontynuacji piłkarskiej podejmuje się natomiast, znany w Zrzeszeniu LZS klub z pobliskiej miejscowości, MLKS WOY Bukowiec.

Opocznianka natomiast od 1990 roku kontynuuje działalność min. w kolarstwie i podnoszeniu ciężarów. Sekcja podnoszenia ciężarów powstała w 1979 roku na bazie sekcji kulturystycznej. Prowadził ją instruktor Gustaw Podlewski, były członek kadry narodowej w rzucie młotem. Mimo trudności sekcja osiągała spore sukcesy nie tylko w województwie, ale w skali kraju. Szkoleniowiec Gustaw Podlewski wychował w LKS Opocznianka wielu zdolnych ciężarowców, medalistów Mistrzostw Polski Zrzeszenia, bądź zajmujących czołowe lokaty w imprezach młodzieżowych. Do grona tych zawodników zaliczamy: Sławomira Siedlanowskiego (członek kadry narodowej juniorów), Adama Belicę, Adama Pajęckiego, Andrzeja Podlewskiego Zbigniewa Wijatę. Adam Belica był jedynym medalistą Ogólnopolskiej Spartakiady (obecnie Olimpiady) Młodzieży, z województwa piotrkowskiego.

W drugiej połowie lat 80. III-ligowi ciężarowcy z Opoczna tworzyli w województwie najlepszy zespół. Siedlanowski był wicemistrzem Zrzeszenia juniorów i brązowym medalistą Mistrzostw seniorów o „Złotą Sztangę”, a także 6. zawodnikiem XI i XII OSM w 1983 i1984 roku. Adam Belica w Mistrzostwach Zrzeszenia dwa razy był trzeci (w 1984 i 1986) oraz raz czwarty (1985). Wicemistrzami Zrzeszenia w 1987 roku zostali: Adam Pajęcki i Zbigniew Wijata, natomiast Andrzej Podlewski był 4. Wówczas zawodnicy Opocznianki tworzyli trzon zespołu, który pod nazwą Rady Wojewódzkiej Z LZS uczestniczył w rozgrywkach III ligi. W latach następnych Opocznianka utrzymuje się nadal w czołówce województwa łódzkiego. Trener Andrzej Podlewski wyszkolił wielu medalistów Mistrzostw Polski seniorów (Bogusław Sanocki, brązowy medal w 2005 roku), młodzieżowców (Mariusz Salamon, złoty medal w 1997 i srebrny w 1998 roku) oraz mistrza OOM  (w 1999 roku, Arkadiusz Lipiec). Największym jednak sukcesm w historii klubu opoczyńskiego był awans ciężarowców do I ligi w 2004 roku. Klub uczestniczy w tych rozgrywach już drugi sezon.

W klubie Opocznianka najbardziej zasłynęła sekcja kolarska, która powstała już w 1958 roku przy ówczesnej Radzie Powiatowej LZS przyjmując nazwę Huragan. Trenerem i założycielem sekcji kolarskiej był Tadeusz Palus. Pierwszymi zawodnikami byli: Jan Kowalski, Marian Gurczyński, Jerzy Robak, Zdzisław Topolski, Zbigniew Dziurdź i Bogdan Natkański. Rozsławili oni opoczyńskie kolarstwo w całej Polsce odnosząc sukcesy m.in. w wyścigu o memoriał płk Skopenki i Mistrzostwach Polski na torze. Również istniejąca wówczas sekcja żeńska, nie była bez sukcesów. Maria Sidwa sięgnęła po tytuł wicemistrzyni Polski. W roku 1970 na kolarskich szosach dała znać o sobie druga fala opoczyńskich talentów: Jan Krawczyk (pochodzi z Paradyża), Stefan Piasecki (pochodzący z Prymusowej Woli), Edward Kruk, Janusz Kacprzak. Pokazali się oni w spartakiadowych zmaganiach i przez kilka następnych lat było o nich głośno w kraju. W tym czasie odpowiedniego tempa i rozmachu kolarstwa w Opocznie nadali małżonkowie Klementyna i Tadeusz Palusowie. Po zakończeniu czynnej kariery udanie włączył się do pracy szkoleniowej również Zbigniew Dziurdź. Trwało to jednak zbyt krótko. Krawczyk i Piasecki odeszli do Bełchatowa (o ich wynikach szerzej w LKS Bełchatów), Dziurdź do Tomaszowa Mazowieckiego. Palusowie też się wycofali. Mimo to ich następcy, Jacek Szymański, Stanisław Słodkowski, Marek Sadowski, pod wodzą instruktora Krzysztofa Sokoła nieźle sobie radzili w wyścigach organizowanych na szosach w regionie. Słodkowski był w 1977 roku górskim wicemistrzem Polski juniorów. Na większe wyniki jednak przyszło czekać do momentu pojawienia następnych talentów: Ryszarda Barula, Piotra Twarkowskiego i Arkadiusza Stępniewskiego. Ten ostatni – uczestnik Mistrzostw Świata w barwach Startu – do dziś zajmuje się szkoleniem młodzieży w Opocznie, wcześniej asystując trenerowi Dziurdziowi. W późniejszym okresie szkoleniem młodzieży zajmowali się również wspomniani, Stanisław Słodkowski i Krzysztof Sokół. Uzdolnionymi zawodnikami w tym czasie byli m.in. Jarosław Broszczyk i Sebastian Kopiński.

Na większe sukcesy opoczyński klub czekać musiał do 1994 roku, kiedy w wyniku upadku Startu, do LKS powrócił Zbigniew Dziurdź wraz z całą grupą przełajowych kolarzy. Zawodnicy tej grupy należeli już do najlepszych w kraju w różnych kategoriach wiekowych.

Jednak by kontynuować wysoki poziom sportowy, niezbędna była pomoc dla Klubu. Ta nadeszła, ku zadowoleniu wszystkich, ze strony firmy Optex S.A. z Opoczna, producenta tkanin. Jest to moment powstania jednosekcyjnego klubu kolarskiego o nazwie LKS Optex Opoczno, którego osiągnięcia zamieszczono w dalszej części.

Opoczno – LKS Optex

Od momentu powstania nowego klubu następuje dominacja opoczyńskich kolarzy w kolarstwie przełajowym i górskim, uwieńczona startem na Igrzyskach Olimpijskich: w Atlancie – Sławomira Barula (36 miejsce) i Marka Galińskiego (29 miejsce) oraz w Sydney: Marka Galińskiego. Sławomir Barul jest mistrzem Polski w kolarstwie przełajowym oraz w kolarstwie górskim w latach 1994, 1995 i górskim w 1996 roku. Zwyciężył w challange’u PZKol w przełajach w 1994 roku i górskim w 1995 roku oraz zdobył Puchar Polski w kolarstwie górskim w 1994 roku i 1996 roku. Uczestniczył w Mistrzostwach Świata (górskie i przełajowe) oraz w Mistrzostwach Europy zajmując w górskich 20 miejsce w 1994 roku i 24 miejsce w 1995 roku. W najważniejszych imprezach krajowych tuż za Sławomirem Barulem zajmował miejsce, drugi z kandydatów na Atlantę – Marek Galiński. Marek Galiński w 1995 roku był dwukrotnym wicemistrzem Polski w kolarstwie przełajowym i górskim. W przełajach był również Mistrzem Polski w kat. Orlików w 1994 roku, w 1995 roku i 1996 roku. W 1995 roku zdobył Puchar Polski w przełajach i górskich, a w 1994 roku i 1996 roku w tych samych rywalizacjach był drugi. Cennym sukcesem był brązowy medal w Mistrzostwach Polski górskich na szosie w kat. orlików. W Mistrzostwach Europy był 14 w górskich i 19 w przełajach (do 23 lat) w 1995 roku, natomiast rok później był 7 w Mistrzostwach Świata i 8 w Mistrzostwach Europy w kolarstwie górskim. Wielu innych zawodników z LKS Optex S.A. – Opocznianka zaliczała się również do czołówki krajowej m.in. Piotr Biernacki – zdobywca II miejsca i Jarosław Stępień – zdobywca III miejsca w 1994 roku w Mistrzostwach Polski i Pucharze Polski w kolarstwie górskim. W kategorii juniorów Piotr Wysmyk w kolarstwie górskim był Mistrzem Polski w 1994 roku i zdobył Puchar Polski w 1994 roku i 1995 roku. Był wicemistrzem Olimpiady Młodzieży z 1995 roku. Uczestnik Mistrzostw Świata (19 miejsce) i Mistrzostw Europy (14 miejsce) w kolarstwie górskim juniorów w 1994 roku oraz rok później w 1995 roku. W kategoriach niższych zawodnicy z Opoczna również zaliczali się do czołówki m.in. w juniorach młodszych Mariusz Kubiś, Marek Szopa oraz Bartłomiej Gierczak, Daniel Janus (medaliści MP w 1995 roku).

Szeroka praca szkoleniowa w opoczyńskim klubie obejmuje również grupę zawodniczek, spośród których najlepszą była Danuta Warczyk osiągająca najlepsze wyniki w kolarstwie górskim, w którym była dwukrotną zdobywczynią Pucharu Polski w 1994 roku i 1995 roku oraz złotą (1994 rok) i brązową (1995 rok) medalistką Mistrzostw Polski, a także uczestniczką Mistrzostw Europy. Wspomniano wyżej wyniki zawodników Opoczna tylko te ważniejsze, ponieważ nie sposób wszystkich wymienić, choć były one uzyskane w bardzo ważnych imprezach jak np. udział w 1995 roku w górskim TOUR de France Marka Galińskiego (8 miejsce i 3 do 23 lat) i Sławomira Barula (24 miejsce) czy dobre występy w Pucharze Grundiga.

Zawodnicy Optexu w Mistrzostwach Polski, Ogólnopolskich Olimpiadach, nie wspominając o Mistrzsotwach Zrzeszenia i innych ogólnopolskich wyścigach, zdobyli ogromną ilość medali. Klub z Opoczna, tylko w jednym roku – 2000, zdobył 14 medali (8 złotych, 4 srebrne, 2 brązowe) w Mistrzostwach Polski w kolarstwie przełajowym i MTB. W Mistrzostwach Zrzeszenia LZS w MTB (odbyły się w Sławnie k/Opoczna) opocznianie zdobyli 17 medali. Jednak największy sukces osiągnęli: Marek Galiński (udział w Igrzyskach Olimpijskich w Atlancie i Sydney) i Magdaleny Sadłeckiej (medale w Mistrzostwach Świata i Europy). Szerzej o wynikach kolarzy opoczyńskich poinformowano przy prezentacji 10. najlepszych sportowców LZS województwa łódzkiego. Oczywiście, że wszystkich ogólnoplskich medalowych miejsc kolarzy z Opoczjna, nie sposób wymienić w tej publikacji.

Pawlikowice – LKS Pawlikowiczanka

                      LZS „Pawlikowiczanka” utworzony w 1946 roku, przekształcony w 1969 roku w Ludowy Klub Sportowy „Pawlikowiczanka”. Powstały sekcje lekkiej atletyki, tenisa stołowego i kolarstwa. Klub wówczas nie posiadał boiska sportowego. W 1982 roku zawodnicy Pawlikowiczanki: Paweł Chałaśkiewicz, Roman Zasada, Janusz Woźny i J. Włodarczyk zdobyli wicemistrzostwo Polski juniorów, natomiast Paweł Chałaśkiewicz został wicemistrzem Polski juniorów w jeździe na czas a Roman Zasada uczestniczył w Mistrzostwach Świata juniorów. Znakomita zawodniczka Pawlikowic Bogumiła Matusiak przez długie lata była najlepszą zawodniczką w Polsce w kolarstwie szosowym oraz jedyną Polką startującą w zawodowym Tour de France (wygrała 10. etap w 1999 roku), zajmując w generalnej klasyfikacji 16 miejsce. Ta zawodniczka siedmiokrotnie reprezentowała Polskę na Mistrzostwach Świata. Matusiak wygrywa w 1987 roku mistrzostwo Polski ze startu wspólnego i w jeździe indywidualnej na czas, rok później jest 34 zawodniczką Mistrzostwa Świata. W 1990 roku zdobywa dwa tytuły wicemistrzyni Polski (na torze i indywidualnie na czas) oraz brązowy medal ze startu wspólnego. W tym samym roku Arkadiusz Brzozowski w górskich MP juniorów zajmuje 3 miejsce.

Pawlikowiczanka posiada również sekcję tenisa stołowego i szachów, której zawodnicy grają na poziomie wojewódzkim.

Pławno – LKS „Warta”

Początki pławieńskiego sportu datują się od 1922 roku, kiedy to Stanisław Ojrzyński wraz z grupą zapaleńców sportowych doprowadza do założenia RKS Warta Pławno. Dwa lata później Roman Machinko zakłada odrębny zespół przy drużynie harcerskiej. W 1926 natomiast powstaje klub żydowski o nazwie „Hakoach”. W latach okupacji życie sportowe w Pławnie kompletnie zamiera. W 1945 roku działacze reaktywują KS Warta. W 1950 następują zmiany organizacyjne i KS Warta wstępuje do Zrzeszenia LZS. Drużyna występuje w klasie „B”. Dzięki dotacjom WKKFiT boisko zostaje ogrodzone. Później wybudowano bieżnię i boiska asfaltowe do koszykówki i piłki ręcznej. Prezesami kolejno byli: Adam Popielski, Tadeusz Brzóska, Jan Hadryś, Seweryn Wiśniewski, Marian Majer, Stanisław Gzik, Stanisław Dobrakowski, Henryk Ojrzyński,

Poddębice – LKS Ner

Założony w 1968 roku. W klubie działają sekcje piłki nożnej, piłki ręcznej wcześniej piłki siatkowej mężczyzn i gimnastyki. Siatkarze w latach 70. grali w A klasie, a dziewczęta z sekcji gimnastycznej, opartej na uczennicach szkoły podstawowej, zajęły w 1970 roku 4 miejsce w Spartakiadzie Ziemi Łódzkiej. Klub nie posiadał wówczas własnego obiektu, a korzystał ze stadionu Powiatowego Ośrodka Sportu, Turystyki i Wypoczynku, który później przejął na własność. Sekcja piłkarska grała w różnych klasach, min. w klasie okręgowej.

Obecnie największe sukcesy odnoszą młodzi piłkarze ręczni. Prezesami klubu byli: Zenon Sakłowski i obecnie Ryszard Olejniczak.

Różyca - LZS

Klub, który powstał w 1946 roku w miejscowości Różyca koło Koluszek działał bez obiektu sportowego do roku 1954, kiedy to wybudowano boiska do piłki nożnej i gier zespołowych wraz z bieżnią lekkoatletyczną. Nieprzerwanie, od 1946 roku, działa jedynie sekcja piłki nożnej rozgrywając zawody w różnych klasach rozgrywkowych, poczynając od klasy C. Po dwóch latach nastąpił awans do klasy B, a w latach 60. do klasy A. Najlepszymi wówczas zawodnikami byli bracia Grabowscy, Chruściel i Gula. W 1948 powołano sekcję piłki siatkowej mężczyzn. Różyca wtedy odniosła, największy sukces a swojej historii, zdobywając w 1949 roku mistrzostwo Zrzeszenia LZS. W drużynie wówczas grali min. Ryszard Marczewski (zob. „Ludzie LZS”), Mirosław Kornacki, Henryk Wdowczyk, Leszek Plaskota, Jacek Jaskółkowwski i Janusz Kliśniewski. W klubie działały kiedyś i inne sekcje jak tenis stołowy, sekcja motorowa i turystyczna.

Rzgów - LKS „Zawisza”

Powstał LZS w dniu 5.05.1947 roku z inicjatywy działaczy przedwojennych i sympatyków na specjalnym zebraniu społeczeństwa, podczas którego zdecydowano utworzyć Ludowy Zespół Sportowy. Pomysłodawcami tego przedsięwzięcia byli Feliks Śmiechowicz (kierownik Szkoły Podstawowej w Rzgowie), Henryk Śmiechowicz (założyciel harcerstwa w Rzgowie), Brunon i Kazimierz Stachowiczowie, Lucjan Cegiełka, Jan Warzywoda, Leszek Gałkiewicz, Stefan Brzeziński oraz Stefan i Tadeusz Lauksowie. Na wspomnianym zebraniu założycielskim powołano 3 sekcje: piłki nożnej, piłki siatkowej i lekkiej atletyki. Powołanie organizacji LZS spotkało się z poparciem społeczności lokalnej, czego wynikiem było od razu udzielenie wsparcia finansowego na działalność klubu. W owym czasie Rzgów nie posiadał w ogóle obiektów sportowych ani sprzętu do uprawnia dyscyplin. Podjęto więc inicjatywę budowy boiska do piłki siatkowej i nożnej. Przy dużej życzliwości władz Rzgowa, w parku miejskim szybko powstało boisko do siatkówki. Natomiast realizacja budowy stadionu piłkarskiego wraz z urządzeniami lekkoatletycznymi, mimo dużego zaangażowania społeczeństwa i jego władz, przeciągła się do lat 50., kiedy to oficjalnie 29.07.1956 roku oddano go do użytku. Od tego czasu następuje w działalności klubu znaczne ożywienie. Stadion tętni życiem, młodzież trenuje, organizowane są zawody piłkarskie i lekkoatletyczne. LZS przyjmuje nazwę „Zawisza”, nawiązując w ten sposób do pierwszego klubu sportowego Rzgowa założonego w 1938 roku. Przy wsparciu władz Zrzeszenia LZS klub staje się wiodącym ośrodkiem (pod względem bazy i działalności sportowej) w powiecie łódzkim i jednym z ważniejszych w województwie. Lata 50. to okres pierwszych osiągnięć sportowych rzgowian. Siatkarki w 1954 roku grając w reprezentacji województwa (Barbara Salska, Irena Kluczyńska, Irena Lauks, Lucyna Gałkiewicz, Zofia Bikiewicz) wygrywają mistrzostwo Zrzeszenia LZS.

Od 1957 roku z rozmachem działa sekcja lekkiej atletyki. Stanisław Szczech w 1961 zostaje wicemistrzem Zrzeszenia LZS w biegu na 400 ppł. W Mistrzostwach Polski młodzików w 1957 roku 3. miejsce w rzucie młotem zajmuje Konrad Waprzko. W 1955 roku powstaje sekcja kolarska, w której najlepiej zapisał się Bronisław Bikiewicz zdobywca brązowego medalu w Mistrzostwach Zrzeszenia LZS. Przez dwa lata (1956-57) działa również sekcja bokserska. W 1962 roku powstaje sekcja podnoszenia ciężarów, która dwa lata później zajmuje 2 miejsce drużynowo w Mistrzostwach Zrzeszenia LZS w kategorii juniorów. Jan Pytka dwukrotnie w latach 1965-66, a Jan Zięba w 1966 roku zdobywają mistrzostwo Zrzeszenia LZS juniorów, zaś Eugieniusz Zapieraczyński w tych zawodach jest trzeci. Od 1959 roku działa sekcja tenisa stołowego, której założycielem był Tadeusz Salski, będący jej długoletnim kierownikiem. W 1966 roku sekcja awansowała do II ligi, a Krystyna Kaczmarek wówczas została mistrzynią Zrzeszenia LZS. Sekcja tenisa stołowego działa do chwili obecnej i aktywnie uczestniczy w zawodach powiatowych i wojewódzkich, podobnie jak sekcja szachowa.

Od początku działalności klubu istnieje sekcja piłki nożnej, jednak dopiero w latach 50. po wybudowaniu stadionu piłkarskiego drużynę zgłoszono do rozgrywek związkowych. Piłkarze grali w różnych klasach od „C” począwszy do klasy okręgowej (pierwszy awans w 1983 roku). W grupach młodzieżowych największym sukcesem był awans do finału centralnego „Piłkarska Kadra Czeka” w 1991 roku.

LKS Zawisza Rzgów należy do grona klubów, które w 60. letniej historii nie miały okresów przerwy w swojej działalności. W dużym stopniu jest to zasługą prezesów, którzy w tym okresie kierowali klubem. Wśród nich aż 30 lat (w latach 1950-58 i 1964-83) przewodniczył „Zawiszy” Henryk Śmiechowicz.

Sieradz – LKS Piast

Klub odnoszący spore sukcesy w zapasach stylu wolnego. Początki klubu można datować od roku 17.09.1966, kiedy działalność oparta była o powstałą sekcję zapaśniczą LZS Dębołęka. Rok później, 25.08.1967 na bazie sekcji dębołęckej powstaje LZS Piast przy PZGS, awansując w tym samym roku do II ligi. W 1968 roku w Mistrzostwach Zrzeszenia LZS juniorów organizowanych w Wolborzu, Eugieniusz Owczarek zdobył tytuł mistrzowski. Rok później w Krotoszynie Stanisław Wielowski i Antoni Perka oraz Andrzej Michalski, zdobyli brązowe medale. Organizowane są w Sieradzu imprezy ogólnopolskie i międzynarodowe. Działalność zapasów imponująco się rozwija, co przybliża moment powołania klubu. Powstał on 5.02.1974 roku (oficjalna data powstania – LKS Piast ), jako kontynuator działalności Ludowego Zespołu Sportowego Piast Sieradz. Rok po założeniu klubu zapaśnicy awansują do I ligi drużynowych rozgrywek. Ale pech nie omija klubu, ponieważ Polski Związek likwiduje rozgrywki drużynowe, a Piast plasuje się w środku tabeli. Wielkim wydarzeniem w działalności klubu była organizacja międzynarodowego meczu z USA (Polska wygrała spotkanie 6:5). Widownia w hali Zespołu Szkół Budowlanych nie pomieściła wówczas wszystkich chętnych do obejrzenia tego widowiska. W tym samym roku Sieradz organizował jeszcze Turniej Przyjaźni Państw Demokracji Ludowej z udziałem min. Bułgarów, Kubańczyków, Rumunów, Węgrów, zawodników Radzieckich, Mongołów i Koreańczyków. Wyniki zapaśników Piasta doceniane były oczywiście przez sympatyków sportu, działaczy sportowych i organizacje. Wystarczy wspomnieć, że w 10. najlepszych  sportowców województwa sieradzkiego za 1975 rok znalazło się 4 zawodników (S. Wielowski, Andrzej Owczarek, Janusz Kozioł i Janusz Szymański). Stanisław Wielowski zapisał się w historii klubu, jako zawodnik dużego formatu. Był 4 zawodnikiem Młodzieżowych Mistrzostw Europy w 1972 roku w Jugosławii, wicemistrzem Polski seniorów w 1975 roku, mistrzem Polski młodzieżowców i juniorów oraz uczestnikiem ME w 1976 seniorów w Leningradzie, gdzie kontuzja wyeliminowała go nie tylko z ostatecznej rywalizacji w zawodach, ale uniemożliwiła mu start ma Igrzyskach Olimpijskich w Montrealu. Trzy razy poddawał się operacji barku i kolana, ale w końcu musiał zakończyć kareirę. Jednak, pozostał wierny zapasom i macierzystemu klubowi, poświęcając się wyłącznie pracy trenerskiej.”[5] Wielowski w swojej zaledwie 10. letniej karierze zawodniczej należał bodaj do najbardziej pechowych polskich zapaśników. „Wskutek ciągłych prześladujących go kontuzji i pechowych porażek otrzymał nawet miano „bohatera przegranych walk” Przez dziesięć lat startów stoczył blisko 350 walk, z czego wygrał około 250.” Sieradzkie zapasy kolejne sukcesy notują od chwili pojawienia się innego utalentowanego zawodnika, jakim był Jan Szymański. Pierwsze sukcesy odnosi on w 1978 roku w Łodzi wygrywając V Ogólnopolską Spartakiadę Młodzieży. Jest wicemistrzem kraju wśród juniorów, a rok później mistrzem seniorów. W tym samym, 1979 roku, Jan Szymański, mając niespełna 19 lat (ur. w 1960 r) zdobywa brązowy medal w Bukareszcie podczas Mistrzostw Europy seniorów. W 1980 roku startuje w Igrzyskach Olimpijskich w Moskwie zajmując 9 miejsce (w kategorii 62 kg), a już w Tureckiej miejscowości Bursa zdobywa tytuł mistrza Europy juniorów. W 1980 roku złoto (oczywiście w zapasach) wywalczył jeszcze Bogdan Wiśniewski, podczas VII Ogólnopolskiej Spartakiady Młodzieży w Częstochowie. Przez kolejne 4 lata zapaśnicy nie odnoszą większych sukcesów. Od 1984 roku następuje powrót sportowców na zapaśnicze wyżyny sportowe, ale tylko chwilowo. Wygrywają drużynowo Ogólnopolską Spartakiadę Młodzieży, a Henryk Bęben i Dariusz Ciołek zajmują 5 miejsce w Mistrzostwach Europy  juniorów. Na kolejne sukcesy trzeba było znowu czekać do roku 1991, kiedy to podczas wspomnianej Spartakiady mistrzostwo zdobywa Maciej Sulgan, a brązowy medal Zbigniew Maryana. Jednocześnie młodzieżowym mistrzem Polski zostaje Artur Pietruszka. Rok później Sulgan wygrywa Mistrzostwo Polski juniorów, trzeci są Karol Holak i Maryan. Ten ostatni zostaje jeszcze w 1994 roku wicemistrzem kraju. W 1994 roku największym sukcesem Piasta było zdobycie wicemistrzostwa Polski w kategorii młodzieżowej. W tym samym roku mistrzostwa Zrzeszenia LZS w kategorii juniorów wygrał Mariusz Jadczak oraz kadeci: Łukasz Lisiecki i Radosław Andrysiak, natomiast brązowe medale zdobyli Damian Ciołek i Radosław Szymala. Bardzo prestiżowe Mistrzostwa Polski, bo w obsadzie międzynarodowej i rozegrane w Sieradzu, odbyły się w 1998 roku, gdzie LKS Piast był organizatorem. Gospodarze marzyli o medalu, ale zapewne najmniej się spodziewali, że zdobędzie go Łukasz Mucha w wadze 94 kg, który początkowo miał nie startować w zawodach. Pamiętać należy, że klub posiadał również sekcje podnoszenia ciężarów (powstała 15.09.1976 r, a rok później podczas V OSM, Hieronim Białczak zdobywa srebrny medal) i szachów (16.12.1975). Ta ostatnia odnosiła dość spore sukcesy, również na szczeblu krajowym, szczególnie w Ogólnopolskich Turniejach o „Złotą Wieżę”.

Skierniewka - LZS

Skierniewicki LZS, który powstał latem 1954 roku przyjmując nazwę od rzeki Skierniewki.

Inicjatorami byli młodzi działacze z rejonu ulic Zwierzynieckiej, Sosnowej i Nowomiejskiej. Przewodniczącym Zarządu Klubu został wówczas Jakub Rychlewski, natomiast zastępcą jego syn, Jan. Funkcję sekretarza pełnił Włodzimierz Łazęcki, odgrywający w historii klubu znaczącą rolę. W klubie działały sekcje piłki nożnej i tenisa stołowego. Ta pierwsza radziła sobie różnie, grywając w klasach „C” i „B”. Jednak o wiele lepiej funkcjonowali tenisiści stołowi. Utworzona sekcja w 1957 roku z inicjatywy Ryszarda Koziarskiego na terenie województwa łódzkiego, odgrywając wówczas znaczącą rolę i grając w klasie „A”, awansowała w 1960 roku do ligi okręgowej. W roku 1966 LZS wchłonięty został do Unii Skierniewice. Dzięki staraniom Włodzimierza Łazęckiego 14.07.2000 roku klub wznowił działalność, właśnie pod jego przewodnictwem. Działa w nim ponownie sekcja tenisa stołowego.

Szadek- LKS Victoria

Powstał w 13 maja 1949 roku. Założycielami byli Antoni Pawłowski i Tadeusz Domagalski, mieszkańcy Szadku. Działalność LZS zaczął od sekcji piłki nożnej i tenisa stołowego. Piłkarze po raz pierwszy awansowali do klasy B w 1965 roku. Później drużyna grała w różnych klasach rozgrywkowych. Najwyżej drużyna grała w IV lidze w sezonie 2003/2004, po czym spadła do klasy okręgowej, grając w niej w sezonie 2004/2005. Po rocznym pobycie ponowny spadek drużyny do klasy A, w której gra obecnie.

Sulejów – LKS Spółdzielca, Skalnik

Powstał w 1968 roku jako Miejsko-Gminny LKS Spółdzielca. W klubie zawsze dominowała piłka nożna, choć bez większych sukcesów. Piłkarze w różnych okresach grali w klasach B i A, czasem w klasie okręgowej, co miało miejsce pod koniec lat 70., po połączeniu się ze Spółdzielcą Przygłów. Wówczas też reorganizacja rozgrywek spowodowała powrót w szeregi drużyn A-klasowych. Obecnie piłkarze z powodzeniem grają w klasie okręgowej. Działalność klubu zawsze napotykała się na życzliwość władz miasta, których przedstawiciele często pełnili funkcje prezesów tego stowarzyszenia. Z grona działaczy wymienia się Jerzego Szmigulskiego, Józefa Podlewskiego, Mariana Kacperczyka, Jacka Gretkę i ostatnio Stanisława Baryłę, Macieja Janu i Krzysztofa Morynia.

Wyjątkowe sukcesy odnosiły siatkarki Sulejowa pod wodzą Jana Kanciaka. Siatkarki LS w 1969 roku po zwycięstwie w rozgrywkach klasy A, pokonując Budowlanych Łódź i MKS Polesie awansowały do ligi okręgowej. W 1970 roku dziewczęta tej sekcji zajęły 3 miejsce w półfinałach mistrzostwa Polski szkół średnich oraz również 3 miejsce dwa lata później w półfinałach Ogólnopolskich Igrzysk LZS Pracowników Gospodarki Żywnościowej.

Obok wspomnianych dwóch sekcji, przebłysk jaśniejszych dni miała w Sulejowie sekcja lekkoatletyczna, która w latach 50. była wiodącą w pionie LZS województwa łódzkiego, mając nawet wsparcie z zewnątrz. Sukces odnieśli również szczypiorniści, którzy startując przedtem jako LZS Pilica zajęli 4 miejsce w Mistrzostwach Zrzeszenia LZS.

Wąglany

W gminie Białaczów (powiat opoczyński) już w 1948 roku powstał LZS w Wąglanach. Założycielem i pierwszym przewodniczącym był Tadeusz Kochanowski, wydelegowany przez Wojewódzki Zarząd Związku „Samopomocy Chłopskiej” na miesięczny kurs organizatorów wychowania fizycznego do Przemyśla, uzyskał stopień organizatora w-f  w dniu 27.02.1952 r. Mając już świadectwo Głównego Komitetu Kultury Fizycznej Nr XI a (P915)52, podjął szerokie działania na rzecz sportu masowego, sprowadzając do Wąglan pierwsze piłki, a także narty i łuki. Tadeusz Kochanowski kierował LZS-em do 1955r., kiedy to przekazał przewodnictwo Tadeuszowi Goworkowi, któremu – jak dziś twierdzą działacze z Wąglan – „czasy wtedy sprzyjały” i pełnił tam funkcję do 1967 roku. Był to okres rozkwitu życia sportowo – kulturalnego w Wąglanach, gdzie pod strzechą z inicjatywy działaczy LZS ZMW powstał w listopadzie 1963 roku prawdziwy „Klub Młodego Rolnika”. Tam znaleźli swoje miejsce warcabiści i szachiści, którzy popularyzując te dyscypliny rozbudowali zamiłowanie do nich młodszych kolegów. Kolejnym przewodniczącym w Wąglanach był Roman Prusek (1967 – 1970), później Marian Goworek, Stanisław Jóźwiak, Bogdan Goworek, Waldemar Jóźwiak (1981 – 1990), Paweł Dudek (1990-1994) i od 1994 roku przewodniczącym jest Marek Gołąb. Waglany nie dorobiły się wielkich mistrzostw w sporcie, ale z dumą wypowiadają się dziś działacze, że sport masowy wciąż jest bardzo popularny w tym środowisku i więź pokoleń działaczy i sportowców pozwala im na kontynuowanie tego ruchu.

Warta – LKS Jutrzenka,

W zasadzie działacze uznają 80. letnią działalność klubu, ponieważ kontynuuje on działalność sportową zapoczątkowaną przez założony w 11.03.1925 roku, KS Czerwoni. Później w 1951 roku powstał KS Gwardia, aż wreszcie w jego miejsce pod koniec 1953 roku powstaje LZS Warta. Prezesem nowego LZS jest Tadeusz Adamkiewicz, który był założycielem LZS wspólnie z Ciorą, Binkowskim, Cieślewiczem, Niciejewskim i Bednarskim. Po dwóch latach i po awansie sekcja piłki nożnej z powodu odejścia wielu zawodników do wojska, rozpada się. Tymczasem w 1955 roku do klubu trafia Marcin Panfil zakładając sekcję zapasów, powstaje również obiekt sportowy. Już dwa lata później w 1957 mistrzem Zrzeszenia LZS zostaje Marian Rowski, a w 1961 sukces ten powtarza Henryk Marliński. Wspomnieć należy, że w połowie lat  60. sekcja walczy w II lidze (w 1965 roku – III m), a druga drużyna w klasie A (w 1965 roku I miejsce). Właśnie w 1965 roku w Mistrzostwach Zrzeszenia LZS juniorów w zapasach w stylu wolnym, w Łańcucie drużyna powiatu sieradzkiego (zawodnicy Warty i Dębołęki) zajęła II miejsce drużynowo, zaś Marliński i Czarnecki z Warty zostali mistrzami Zrzeszenia LZS. W 1966 roku mistrzem Polski juniorów zostaje Jan Marliński (uważa się to za największy sukces klubu) oraz ponownie mistrzem Zrzeszenia LZS. W latach 60. LZS „Jutrzenka” Warta należy do najlepszych LZS w powiecie sieradzkim. LZS rozgrywa międzynarodowe spotkania w zapasach. W dniu 14.06.1965 roku w Warcie spotykają się z SV Chemie Halle (NRD), drużyną I ligową, przegrywając jednak spotkanie 0:8. Rok później w dniach 22-23 listopada ponownie w Warcie podejmowali reprezentację okręgu Sliwen z Bułgarii. W dniach 24-25 września 1966 roku LZS świętuje 15. lecie istnienia (to znaczy, że przyjęto okres działalności od powstania Gwardii). Rok później LZS przekształca w Ludowy Klub Sportowy, a 30.05.1970 roku rejestrowany jest LKSiT Jutrzenka w Warcie. W 1968 roku w Krotoszynie, w Mistrzostwach Zrzeszenia LZS w zapasach juniorów, Zdzisław Miller zdobywa brązowy medal. Rok później w tej samej imprezie, lecz wśród seniorów, zdobywa również brązowy medal Janusz Panfil. Tymczasem w 1977 roku zawiesza działalność sekcja piłki nożnej, ale z kolei rok później powstaje sekcja podnoszenia ciężarów (trener Jan Podsiadły). Przełomowym wydarzeniem w życiu sportowym Warty jest rok 1979, kiedy do użytku oddany po gruntownym remoncie stadion miejski z pawilonem – siłownią. Dwa lata później reaktywowana zostaje sekcja piłki nożnej, która w 1984 roku awansuje do klasy międzyokręgowej (sieradzko-kaliskiej). Rozwój piłki nożnej w klubie postępował, co pociągało za sobą wydatkowanie środków. Tych niestety zabrakło na funkcjonowanie podnoszenia ciężarów i zapasów, dlatego zostały one zlikwidowane 5.08.1987 roku. Działalność piłki nożnej utrzymywana jest na poziomie między ligą okręgową a IV ligą, co dla tej dyscypliny sportowej w niewielkim miasteczku jest jednak sporym sukcesem. W 1999 roku Zarząd Klubu postanawia uznać działalność klubu od 1925 roku, tj. od powstania KS Czarni.

 Wieluń – MLKS

                 Klub powstał w 1976 roku na bazie LZS Biała k/Wielunia, którego wówczas założycielami byli: instruktor kolarstwa Tadeusz Gracz i przew. RP Z LZS w Wieluniu Tadeusz Kędzia. W LZS Biała startował bardzo dobry sprinter i torowiec, Jerzy Szkop. Terenem działania był obszar 7 gmin, a patronat nad nim objęło Wieluńskie Przedsiębiorstwo Budowlane. Pierwotna nazwa klubu brzmiała Międzygminny Ludowy Klub Sportowy „Budowlani”. Pierwszym prezesem jest Bronisław Włodarczyk (dyrektor WPB). Lata 1976- 1988 to najlepszy okres sekcji kolarskiej, obfitujący w sukcesy zawodników. Pierwszym, aczkolwiek nie sportowym, sukcesem było uznanie w plebiscycie „Głosu Robotniczego” Jana Majchrowskiego najlepszym sportowcem województwa sieradzkiego. W 1978 roku Jan Majchrowski i Sławomir Podwójniak zdobywają mistrzostwo Polski dwójkami, pokonując min. Ryszarda Szurkowskiego i Jana Faltyna. Sławomir Podwójniak jeszcze później w 1980 zdobywa brązowy medal w Mistrzostwach Polski ze startu wspólnego, a Jan Majchrowski w 1981roku  brązowy medal w Górskich Mistrzostwach Polski. Natomiast kilka lat później, Paweł Biskup jest trzykrotnym medalistą Ogólnopolskiej Spartakiady Młodzieży w 1986-1987, dwukrotnym medalistą Mistrzostw Polski w 1988-1989, czwartym zawodnikiem Mistrzostw Świata w drużynie (1988). Karol Rychlik natomiast trzykrotnie zdobywał złoty medal w Mistrzostwach Polski (1987-1989) indywidualnie, dwójkami i w drużynie, a jego brat Sławomir, złoty w Górskich Mistrzostwach Polski. W 1988 roku prezesem klubu zostaje Jan Jesionek, później po jego rezygnacji klub przyjmuje nazwę MLKS Wieluń. Trenerem sekcji kolarskiej od roku 1983 jest Jan Majchrowski.

Wolbórz-  LZS Szczerbiec

Działalność tego klubu zaczęła się na przełomie lat 1921/1922. Wówczas z inicjatywy działaczy jak m.in. Rudolfa Jaska, Leopolda Sassa, Stanisława Siatkowskiego, Leona Szygendowskiego, Ignacego Golanowskiego, Wacława Lismana, w ówczesnej gminie Bogusławice (dziś siedziba gminy jest w Wolborzu) powstało Towarzystwo Sportowe „Szczerbiec” Wolbórz. Pierwszym Prezesem TS był Aleksander Zaborowski. Klub był jednosekcyjny, a pierwszy mecz piłkarski rozegrał 22 maja 1922 roku w Tomaszowie Mazowieckim z KS „Pilica”.

W latach 1928 – 1930 następuje rozwój TS, awans do wyższych klas rozgrywek, w tym do klasy B. W 1936 roku gra już w rozgrywkach m.in. z Concordią Piotrków, RKS Lechią Tomaszów Mazowiecki. W okresie II wojny zawiesza działalność, by już w czerwcu 1945 roku rozegrać w Wolborzu towarzyskie spotkanie z RKS „Lechią” Tomaszów.

W 1948 roku TS „Szczerbiec” przystępuje do Zrzeszenia Ludowe Zespoły Sportowe w Piotrkowie Trybunalskim. Działacze klubu rozpoczynają budowę stadionu sportowego, kończąc ją w 1952 roku. Wydarzeniem na otwarcie stadionu było rozegranie towarzyskiego spotkania z pierwszoligowym ŁKS Łódź. W owym czasie seniorzy grają w B klasie, a zapleczem jest drużyna juniorów. Na przełomie roku 1953/1954 prezesem klubu jest Henryk Czaplikowski, z którym wiąże się okres rozwoju sportowego w Szczerbcu. Powstają nowe sekcje: kolarstwo, tenis stołowy, szachy i koszykówka. W latach 1965 – 1971 klubem kierują kolejno: Zdzisław Biniek, Lech Czaplikowski, Zygmunt Załęcki. W 1972 roku na 50-lecie klubu ufundowany został sztandar LZS „Szczerbiec” Wolbórz. Z okazji jubileuszu wybrano wówczas piłkarza 50-lecia klubu, a został nim Michał Puchała. W 1977 roku LZS przybiera nazwę Ludowego Klubu Sportowego „Szczerbiec”, a jego prezesem jest Mieczysław Midera.

Lata 80-te to dalszy udział w różnych klasach rozgrywek piłki nożnej, w tym w klasie okręgowej piotrkowskiej w latach 1991/1993 oraz międzyokręgowej w 1994/1995. W latach 90-tych Prezesem Klubu jest Karol Biniek. W 1997 roku, w roku 75-lecia swego istnienia, klub powraca do pierwotnej nazwy Towarzystwo Sportowe „Wolbórz” tym samym występując ze Zrzeszenia Ludowych Zespołów Sportowych.

[1] Głos Robotniczy, nr 227, wydanie z 19.08.1950 roku, str 6

[2] Głos Robotniczy, nr 227, wydanie z 19.08.1950 roku, str 6

[3] Głos Robotniczy rok 1966,

[4] Express Ilusrowany, nr 157(5009), 14.08.1987 r

[5] „Głos Robotniczy”, 3.01.1977 r,

Tekst całkowity z książki „ludowe Zespoły Sportowe regionu łódzkiego w latach 1946-2006”, Marek Mazur